Ο ΜΠΕΝΖΑΜΙΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Αναλύεις μια ταινία σε πολλά μικρά μέρη ή την εξετάζεις κάθε φορά από μια διαφορετική οπτική. Τα επί μέρους αποτελέσματα είναι όλα άψογα. Ωστόσο το σύνολο δεν σε ενθουσιάζει τόσο κι ας σ' αρέσει και η σκηνοθεσία, και η πρωτότυπη ιστορία και η φωτογραφία και τα εφφέ... Είναι σπάνιο, αλλά αυτό μου συνέβει με το "The Curious Case of Benjamin Button" (Η απίστευτη ιστορία του Μ.Μ.) του David Fincher. Και, να φανταστείτε, εκτός όλων των παραπάνω, θεωρώ τον Fincher σαν έναν από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες της εποχής μας...
Η ταινία, που ως γνωστόν αφηγείται την αλλόκοτη ιστορία ενός ανθρώπου που γεννιέται γέρος (περίπου 80άρης) και χρόνο με τον χρόνο γίνεται νεότερος, ώσπου καταλήγει να γίνει το φυσιολογικό εξωτερικά (μόνο εξωτερικά όμως) βρέφος που δεν υπήρξε ποτέ, διαθέτει μια σειρά από αναμφισβήτητες αρετές: Υπέροχες εικόνες και εντυπωσιακή, καφέ - ώχρα φωτογραφία, γνήσιες στιγμές συγκίνησης, κυρίως προς το τέλος, καλές ηθοποιίες, εκπληκτικά μακιγιάζ (με τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλάνσετ να περνάν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας από όλες τις πιθανές ηλικίες), εξαιρετικούς δεύτερους ρόλους (Τίλντα Σουίντον, Ελίας Κοτέας, Τζούλια Όρμοντ κλπ.) και αρκετό προβληματισμό πάνω στο χρόνο που κυλά αδυσώπητα, στο εφήμερο των ανθρώπινων σχέσεων, την ματαιότητα των πάντων τελικά. Και συγχρόνως είναι και μια καλοφτιαγμένη τοιχογραφία της ιστορίας της Αμερικής του 20ού αιώνα. Τι μου φταίει λοιπόν;
Πολύ απλά, το ότι με κούρασε. Εξ αιτίας κυρίως της ατέλειωτης διάρκειάς της (166' είναι αυτά) και των σχετικά αργών ρυθμών (οι οποίοι συχνά δεν με ενοχλούν, το έχω ξαναπεί, αλλά εδώ λειτούργησαν μάλλον αρνητικά). Ίσως βέβαια να έφταιγε και το ότι, παρά το ότι το φιλμ ανήκει τυπικά στο χώρο του φανταστικού, είχα διαρκώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου το ότι όλα δείχνουν ότι ο Fincher μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τον χώρο της "αρρώστιας" (με την καλή έννοια) που τον ανέδειξε (σκεφτείτε τα Alien 3, Fight Club, Seven) και σαν βασικό στόχο να έχει πλέον τα πολλά Όσκαρ, με μια ταινία κομένη και ραμένη γι' αυτά. Και βέβαια με εντυπωσιάζει και πάλι η άνεση με την οποία μπορεί να το κάνει κι αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να μου λείπει ο παλιός, καλός (κατ' εμέ τουλάχιστον) εαυτός του. Ίσως αν η ταινία ήταν λιγότερο φλύαρη (= μεγαλεπήβολη) να χαιρέτιζα με ενθουσιασμό κι αυτή τη νέα του κατεύθυνση. Προς το παρόν μένω με την ανάμικτη αίσθηση ότι είδα κάτι πολύ όμορφο, πλην όμως κάπως βαρετό.
Ετικέτες "Curious Case of Benjamin Button (the)" (2008), Fincher David
posted by vandimir @ 5:43 μ.μ.
5 Comments:
τείνω να συμφωνήσω με την ανάλυση αυτή. όμως προσωπικά δεν θα έβαζα την λέξη βαρετό αλλα δυσκολοχώνευτο. Η όλη ιστορία μπορεί να ιδωθεί και ως μια μεταφορική αντανάκλαση tων σχέσεων άντρα-γυναικα άσχετου ηλικίας και κοινωνικής θέσεις.
Η αλήθεια βεβαια είναι ότι δεν περίμενα ένα τόσο δραματικό τέλος, μένοντας για πολύ ώρα σε κατάσταση σοκ προσπαθώντας
να "χωνέψω" αυτό που τελικά έγινε. πολύ ευφυής ο σεναριογράφος, του βγάζω το καπέλο.
Συμφωνώ ότι τεχνικά δε στερείτο ελαττωμάτων. Μου άρεσε όμως συνολικά, προσωπικά δε με κούρασε, μου φάνηκε ιδιαίτερα συγκινητική, και μάλιστα καθόλου εκβιαστικά συγκινητική, όπως άλλες παρόμοιες ταινίες της Αμερικάνικης κινηματογραφίας. Το τέλος της πολύ δυνατό κατά τη γνώμη μου.
Σωστά ειναι αυτά, αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με δυσκολοχώνευτο με την έννοια του δύσκολου, του ακαταλαβίστικου, του ερμητικού ή στρυφνού. Είναι απόλυτα βατή ταινία, άσχετα αν ειναι δραματικά ή στενόχωρα αυτά που συμβαίνουν. Δεν θα χαρακτήριζα βαρετό ένα βαρύ δράμα, όπου "κόβεις τις φλέβες σου", όπως, ας πούμε, ο "Δρόμος της Επανάστασης". Βαρετό χαρακτηρίζω κάτι που με κουράζει παρά το ότι είναι βατό και κατανοητό σαν ταινία. Η μαύρη ή θλιμένη ατμόσφαιρα δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι κάνουν βαρετό ένα φιλμ.
ΥΓ: Η παραπάνω απάντηση απευθύνεται αποκλειστικά στον Ανώνυμο. Το σχόλιο του Νεκτάριου το είδα μετά.
Το τέλος ήταν όντως και δυνατό και συγκινητικό.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home