ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΝΤΡΙΓΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΝΕ

Το κλασικό χολιγουντιανό μιούζικαλ είναι ένα "δύσκολο" είδος: Ή το αγαπάς ή το απεχθάνεσαι βαθύτατα. Κι έχει κι ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό: Η "υπόθεση", το στόρι, περνά σε δεύτερη μοίρα. Η μερίδα του λέοντος πέφτει στα εκπληκτικά ενίοτε χορευτικά νούμερα, στη μουσική και τα τραγούδια.
Έτσι συμβαίνει, για παράδειγμα, στο "The Barkleys of Broadway" ("Τα φτερωτά παπούτσια" ο ελληνικός τίτλος) του Charles Walters (1911-1982), που γυρίστηκε το 1949. Στο οποίο, βέβαια, και μόνο η παρουσία του αρχετυπικού ζεύγους του αμερικάνικου μιούζικαλ, του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς, αρκεί για να το κάνει να θεωρηθεί κλασικό. Είναι μάλιστα και η τελευταία φορά που το θρυλικό ζύγος εμφανίστηκε μαζί στην οθόνη.
Οι δύο σταρ παίζουν στην ουσία τον εαυτό τους: Οι Barkleys είναι ένα διάσημο χορευτικό ζευγάρι εντός και εκτός σκηνής, σούπερ σταρ στα μουσικά θέατρα του Μπρόντγουει. Στην προσωπική ζωή τους ενσαρκώνουν αυτό που θα λέγαμε "εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε". Τις τρυφερές ερωτικές στιγμές διαδέχονται ομηρικοί καυγάδες και το σίριαλ συνεχίζεται για χρόνια. Κάποτε θα χωρίσουν, εκείνη θα ασχοληθεί με το "σοβαρό" θέατρο... και οι παρεξηγήσεις και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις εν μέσω χορευτικών θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.
Δίχως να έχω βαθειά γνώση των μιούζικαλ, αυτό εδώ δεν πρέπει να είναι από τα πολύ μεγάλα. Περιέχει όμως - ανάμεσα σε μερικά μάλλον βαρετά - και ορισμένα εκπληκτικά νούμερα, όπως αυτό με τα ζευγάρια παπουτσιών που χορεύουν μόνα τους γύρω από έναν έκπληκτο Φρεντ Ασταίρ (απ' όπου πήρε και τον ελληνικό τίτλο το φιλμ) και το συγκινητικό χορευτικό με το πολύ όμορφο τραγούδι του μεγάλου Γκέρσουιν They can't take that away from me (η υπόλοιπη μουσική είναι του Harry Warren). Και βέβαια είναι πάντοτε άξια θαυμασμού η τέλεια χημεία του ζεύγους στη σκηνή, ο συγχρονισμός και ο φοβερός ρυθμός (του Ασταίρ κυρίως) στις κλακέτες.
Να πω τώρα ότι βρήκα την ταινία συντηρητική όσον αφορά στα ερωτικά και μάλλον μισογύνικη, καθώς ουσιαστικά κάνει μια ακόμα παραλλαγή του μύθου του Πυγμαλίωνα, που διαμορφώνει σαν γλύπτης το "άμορφο υλικό" που αρχικά είναι η γυναίκα του; Είπαμε: Αυτά πρέπει να τα έχουνε εξ αρχής υπ' όψη όταν μιλάμε για τα περισσότερα φιλμ που προέρχονται από το "βαθύ Χόλιγουντ" (και μάλιστα τόσο παλιά).