ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΜΙΑΣ "ΗΣΥΧΗΣ ΓΗΣ"

Το 1985, όταν ο Geoff Murphy γύρισε το φιλμ επιστημονικής φαντασίας "The Quiet Earth", η Νέα Ζηλανδία δεν είχε ακόμα μπει στον κινηματογραφικό χάρτη, όπως έγινε κυρίως μετά τα Lord of the Rings. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το φιλμ αυτό να είναι ένα καλό - και ξεχασμένο σήμερα - b-movie, το οποίο μάλιστα ξαφνιάζει με τα έντονα μεταφυσικά του στοιχεία.
Ένας άνθρωπος ξυπνά μια μέρα για να διαπιστώσει ότι, ενώ οι πόλεις και όλα τα άλλα γύρω του είναι άθικτα, ο ίδιος είναι μάλλον το μοναδικό ζωντανό πλάσμα στον κόσμο (και τα ζώα έχουν εξαφανιστεί). Το πρώτο μέρος επικεντρώνεται στις αντιδράσεις του καθώς αντιμετωπίζει έναν πρωτόγνωρο συνδυασμό απόλυτης ελευθερίας, αλλά και ακόμα πιο απόλυτης μοναξιάς. Οδηγείται έτσι στα πρόθυρα της τρέλας και σε σκέψεις αυτοκτονίας. Οι σκηνές αυτές της σχεδόν τρέλας είναι από τις γοητευτικές της ταινίας. Στη συνέχεια δύο ακόμα επιζήσαντες εμφανίζονται και την προσοχή του σκηνοθέτη απασχολούν πια οι μεταξύ τους σχέσεις, καθώς και οι λόγοι που οδήγησαν στην καταστροφή της ανθρωπότητας.
Το σενάριο είναι μάλλον προσχηματικό και, ακόμα και στο τέλος, αφήνει αρκετά αναπάντητα ερωτήματα ως προς το τι ακριβώς έχει συμβεί. Όσο για επιστημονική - ή έστω επιστημονικοφανή - τεκμηρίωση... ξεχάστε το καλύτερα. Ωστόσο όλα αυτά μοιάζουν συνειδητά να μην ενδιαφέρουν τον σκηνοθέτη. Το κύριο ενδιαφέρον του είναι οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου μόνου αρχικά, οι σχέσεις τριών ανθρώπων μόνων στον κόσμο στη συνέχεια, καθώς κι αυτό το πανταχού παρόν μεταφυσικό στοιχείο που λέγαμε, που κορυφώνεται στην τελευταία σκηνή (άμεσα επηρεασμένη από το "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος", αλλά βέβαια μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα). Πάντως, παρά το low budget και τις ασάφειες, η ταινία μου κράτησε το ενδιαφέρον και γενικά τη βρήκα αρκετά αξιόλογη και πρωτότυπη - χωρίς φυσικά να πρόκειται για αριστούργημα.