ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ (;)

Ο νοτιοκορεάτης Chang-dong Lee έχει στο ενεργητικό του λίγες ταινίες, μερικές απ' αυτές βραβευμένες. Η "Όαση" του 2002 είναι η πρώτη του που βλέπω.
Καταπιάνεται με ένα ιδιαίτερο και δύσκολο θέμα: Τον έρωτα δύο "καταραμένων", ακούσια περιθωριοποιημένων ανθρώπων. Εκείνος θα λέγαμε στην καθομιλουμένη ότι "χάνει" κάπως. Παραβατική συμπεριφορά, απρόβλεπτες αντιδράσεις, όχι ιδιαίτερη εξυπνάδα, έχει ήδη στα 29 του κάνει δυο - τρεις φορές φυλακή. Εκείνη, σαφώς βαρύτερη περίπτωση, είναι σπαστική, με τεράστιες δυσκολίες στην κίνηση και την ομιλία. Οι δικοί της την έχουν παραπεταμένη σε ένα μικρό διαμέρισμα και πληρώνουν τους γείτονες για να την περιποιούνται στοιχειδώς. Κι όμως. Ανάμεσα στα δύο αυτά πλάσματα, που όλοι βρίσκουμε βολικό να ξεχνάμε ότι υπάρχουν κάπου ανάμεσά μας, αναπτύσεται ένας μεγάλος έρωτας, που περνά από διάφορα στάδια. Από τη σταδιακή απόκτηση της εμπιστοσύνης της κοπέλας, που πρώτη της φορά νοιώθει ότι κάποιος την αγαπά παρά την εμφάνισή της, μέχρι την ολοκλήρωσή του και τις συνέπειες που φέρνει αυτή και στους δύο.
Η ταινία είναι γεμάτη από τρυφερότητα και συχνά συγκίνηση, παρά τις σκληρές της εικόνες. Τελικά είναι ο οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρος, με τις προκαταλήψεις του, τη στενομυαλιά και, αρκετές φορές, τη σκληρότητά του, που θα απαγορεύσει την ευτυχία, που βρίσκεται τόσο κοντά, από τα δύο ιδιαίτερα πλάσματα. Με την έννοια αυτή, η ταινία έχει κοινωνικό περιεχόμενο. Πάνω απ' όλα όμως την κάνουν να ξεχωρίζει ο ίδιος ο απροσδόκητος αυτός έρωτας, η τρυφερότητα που τη διαπερνά, η εφευρετικότητα του ήρωα - που στην περίπτωση αυτή και μόνο αποδεικνύεται έξυπνος - και οι σκηνές φαντασίας, όπου η κοπέλα είτε ονειρεύεται ότι είναι υγιής σαν όλες τις άλλες είτε πλάθει με το μυαλό της όμορφες εικόνες από ασήμαντες αφορμές κλεισμένη ολομόναχη και μονίμως στο διαμέρισμα. Η τελική σκηνή, με την απόδραση του ήρωα, είναι μάλιστα από τις πιο συγκινητικές. Παρ' όλα αυτά πάντως, βλέπεται μάλλον δύσκολα, ίσως λόγω της εμφάνισης της ηρωίδας (η οποία, παρεπιπτόντως, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, καθώς σε ορισμένες σκηνές βλέπουμε έκπληκτοι ότι πρόκειται για φυσιολογική και μάλιστα όμορφη κοπέλα και όχι για αληθινή σπαστική).