RINGU 2 Ή ΤΑ ΦΡΙΧΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ
Μετά τη μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία του πρώτου Ring (Ringu) του 1998, πάλι ο Hideo Nakata γυρίζει το 1999 και το απαραίτητο νο 2, το "Ringu 2" φυσικά, το οποίο είναι απόλυτη συνέχεια του πρώτου. Η ιστορία της εφιαλτικής Sadako με τις τεράστιες ψυχικές δυνάμεις, που τις χρησιμοποιεί ακόμα και νεκρή, συνεχίζεται, τα θύματα πληθαίνουν, η περίφημη βιντεοκασέτα εξακολουθεί να κάνει καλά τη δουλειά της σκοτώνοντας ακριβώς σε μια εβδομάδα όποιον την έχει δει. Μόνο που εδώ ο μικρός Γιοϊτσι έχει πλέον κεντρικό ρόλο στα τεκταινόμενα.
Η ταινία διαθέτει κάποιες ανατριχιαστικές στιγμές, διατηρεί το σασπένς του πρώτου, αλλά έχει το προφανές βασικό μειονέκτημα: Δεν είναι παρά ένα νο 2 κι αυτό ποτέ (σχεδόν ποτέ τέλος πάντων) δεν είναι πολύ καλό. Η συγκίνηση της πρώτης θέασης, η βαθμιαία ανακάλυψη του τι συμβαίνει, έχει εξ ορισμού χαθεί. Στο τέλος δε, στη σκηνή με το πείραμα, τα πράγματα μπερδεύονται αρκετά και διάφορα σεναριακά ερωτήματα μένουν αναπάντητα (αλήθεια, γιατί δεν σκοτώνεται η ηρωίδα;), ενώ σε κάποια άλλα οι λύσεις είναι μάλλον απλοϊκές ("από μηχανής" βοήθεια του νεκρού πατέρα κλπ.). ΟΚ, βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον, δεν θα το κατέτασα όμως και στα καλύτερά μου.
Προσοχή: Μην το δείτε αν δεν έχετε δει το νο 1, αφού αυτή η δεύτερη ταινία προϋποθέτει ότι γνωρίζει ο θεατής τι έχει συμβεί πριν. Είναι εντελώς συνέχεια, ξεκινά ακριβώς από εκεί που τελείωνε το πρώτο, οι χαρακτήρες (και οι ηθοποιοί) είναι ίδιοι, οπότε όσοι επιχειρήσουν να δουν το νο 2 και μόνο θα έχουν τεράστια κενά.
Ετικέτες "Ringu 2" (1999), Nakata Hideo
posted by vandimir @ 11:03 π.μ.
4 Comments:
Κι αν έχεις δει και τα αμερικανικά αντίστοιχα, γίνονται όλα αχταρμάς στο κεφάλι σου και δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Άσε που με όλα αυτά τα κορεάτικα, γιαπωνέζικα, κινέζικα, ταϊλανδέζικα μακρυμάλλικα φαντάσματα έχω χάσει πλέον το λογαριασμό. Θα γράψεις τίποτα για το Dumplings; (Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι, ξέρω.)
Χαίρομαι κατ' αρχάς που συμφωνούμε και για τις "30 μέρες..." και για τα Ringοειδή. Όπως τα λες είναι. Ευτυχώς από τα αμερικάνικα έχω δει μόνο το πρώτο, που μου άρεσε.
Λοιπόν, το Dumplings δεν το έχω δει. Αν το δω, σίγουρα θα ακολουθήσει post.
Ναι, το έχουν αυτό με τα φαντάσματα κοριτσακίων οι "κιτρινοι" (καμιά διάθεση ρατσισμού, εννοείται, το λέω για να συννενοούμαστε και να πιάσουμε όλα αυτά τα έθνη που λες). Πλην όμως, παρά το ότι έχουμε βαρεθεί τα παιδιά - φαντάσματα, είναι γεγονός ότι όταν κάνουν τρόμο οι άτιμοι, κάνουν. Κανείς δυτικός δεν μπορεί να κάνει τόσο τρομαχτικά πράγματα. Θυμίσου το Audition που μου έρχεται έτσι πρόχειρα.
Το εξαιρετικό Audition το είδα πολύ πρόσφατα, το ίδιο και το Dumplings. Το Dumplings, του Fruit Chan, κυκλοφόρησε πρώτα ως μέρος του Three Extremes No1 κι έπειτα ως αυτόνομη ταινία με μερικές διαφορές από την πρώτη, συν επιπλέον σκηνές. Είναι από τις ταινίες που μου άρεσαν πολύ, γι΄αυτό θα περιμένω να διαβάσω και τη δική σου γνώμη. Μου αρέσει πολύ ο ασιατικός κινηματογράφος τρόμου ακριβώς γιατί καταφέρνει να είναι πολύ τρομακτικός ακόμα κι όταν είναι "κλισεδιάρικος".
Και πάλι συμφωνώ. Θα το ψάξω κάποια στιγμή το Dumplings.
Εμένα δεν μου αρέσει μόνο ο ασιατικός κιν/φος τρόμου, αλλά ο ασιατικός κιν/φος γενικότερα. Λίγους Ang Lee, Kar-wai, "Old Boy" (δε θυμάμαι τώρα το όνομά του), Yimou (στα καλά του) κλπ. έχει να δείξει η δύση. Αλλά είπαμε, στον τρόμο είναι άπαιχτοι.
Α, μου άρεσε και το κορεάτικο Host. Δες το, αν δεν το έχεις ήδη δει.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home