ΛΕΟΝΤΕΣ, ΑΜΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΗΔΗ ΚΑΛΑ

Ένας γερουσιαστής - γεράκι (θα μπορούσε να είναι το δεξί χέρι του Μπους) ανταλλάσει επιχειρήματα με μια "αριστερή" (για τα αμερικάνικα δεδομένα) δημοσιογράφο. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου ανταλλάσει άλλα επιχειρήματα με έναν προικισμένο φοιτητή που έχει "αποσυρθεί" αηδιασμένος από την κατάσταση των πραγμάτων και πιστεύοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Δύο άλλοι φοιτητές ταπεινής καταγωγής κατατάσονται, πάνε "ηρωικά" και εθελοντικά στο Αφγανιστάν και... τους τρώει η μαρμάγκα. Πάνω σ' αυτούς τους τρεις άξονες κινείται το "Λέοντες αντί Αμνών" του αξιόλογου και σαν σκηνοθέτη (και από τους πλέον προοδευτικούς σταρ) Robert Redford, που διαθέτει στα συν του κι ένα λαμπρό καστ.
Δυστυχώς όμως βρήκα το φιλμ μάλλον το χειρότερό του. Κατ' αρχάς νομίζω ότι πάσχει από υπερβολική θεατρικότητα. Πρόκειται για σινεμά που διαδραματίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε κλειστά δωμάτια με ανθρώπους που μιλάνε ακατάπαυστα. Ίσως λειτουργεί στο θέατρο, στην οθόνη όμως... Σημαντικότερο αρνητικό στοιχείο όμως είναι οι αρκετές ιδεολογικές μου αντιρρήσεις - παρά το ότι η πρόθεση του Redford είναι σαφώς να αφυπνίσει τους αμερικάνους ενάντια στην τρέχουσα πολιτική της χώρας τους. Διευκρινίζω: Από τη μία τάσσεται ενάντια στους βρώμικους πολέμους Ιράκ και Αφγανιστάν, από την άλλη όμως ηρωοποιεί τους δύο φαντάρους που δίνουν τη ζωή τους εθελοντικά "για την πατρίδα" (;;;;), πράξη που στηρίζουν με θολά και ασαφή επιχειρήματα που δεν πολυέπιασα. Προσωπικά θα είχα την σαφέστατη και "σκληρή" άποψη ότι, ακόμα κι αν κινούνται από "καλές προθέσεις", τα ήθελαν και τα έπαθαν. Ας πρόσεχαν. Από την άλλη, μου φαίνεται άτοπο να αφιερώνει κανείς τη μισή σχεδόν ταινία στον διαλογο της προοδευτικής δημοσιογράφου και του σκληροπυρηνικού ημιφασίστα γερουσιαστή και στα επιχειρήματά τους κατά και υπέρ των πολέμων. Πώς να σας το πω; Είναι σα να θέλω να κάνω μια αντιρατσιστική π.χ. ταινία και για πάνω απο μισή ώρα να βάζω να ανταλλάσουν επιχειρήματα υπέρ ή κατά του ρατσισμού ένας του Συνασπισμού και, ας πούμε, ο Πλεύρης. Δεν έχει νόημα. Θεωρώ ορισμένα απλά πράγματα λυμένα εξ αρχής και δεν έχω καμιά όρεξη να σπαταλώ τεράστιο χρόνο στα επιχειρήματα του κάθε Πλεύρη, που πρεσβεύουν κάτι προφανώς ψευδές και επικίνδυνο. Και μη μου πείτε το γνωστό "οι αμερικάνοι είναι τόσο ουγκ ώστε πρέπει να ακούσουν από την αρχή ακόμα κι αυτά τα προφανή για μας πράγματα". Διότι, απλούστατα, η ταινία είναι έτσι φτιαγμένη (το "καθιστικό" και η έλλειψη δράσης και πλοκής που λέγαμε) ώστε εξ ορισμού θα τη δουν πολύ λίγοι και ήδη "ψαγμένοι". Οποτε, ποιο το νόημα;
Για μια ακόμα φορά λοιπόν επιβεβαιώθηκε για μένα η αλήθεια ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν στην τέχνη για να παραχθούν και καλά αποτελέσματα. Θα το ξεχάσω και θα περιμένω την επόμενη σκηνοθετική δουλειά του Redford.
ΥΓ: Επιβεβαίωσα για μια ακόμα φορά το πόσο ταιριάζει στον Τομ Κρουζ να παίζει ρόλους μαλάκα. Είναι ιδανικός.