Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

LENINGRAD COWBOYS ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ


Πρέπει κατ' αρχήν να είστε φανς του ιδιόρυθμου σινεμά του φοβερού Φινανδού Aki Kaurismaki για να εκτιμήσετε ταινίες όπως το "Leningrad Cowboys Go America" του 1989. Κι αυτό για πολλούς λόγους: Επειδή το άμεσα αναγνωρίσιμο στιλ του διαθέτει ένα πολύ προσωπικό χιούμορ, που ή λατρεύεις ή σε αφήνει αδιάφορο, και έναν εξ ίσου προσωπικό σουρεαλισμό. Επειδή οι ήρωές του είναι πάντοτε λακωνικοί, ψυχροί, και κάνουν τα πιο απίθανα πράγματα, μπλέκονται στις πιο κουφές καταστάσεις ή παίρνουν τις πιο αλλόκοτες αποφάσεις εντελώς ανέκφραστοι, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Επειδή οι σκηνές του είναι μικρές και κοφτές, σαν οι ταινίες του να αποτελούνται από σύντομα ανέκδοτα. Ο μινιμαλισμός στα πάντα είναι διάχυτος. Οι δραματικές, συχνά και τραγικές καταστάσεις, προκύπτουν στα καλά καθούμενα και πολλές φορές ανατρέπουν την μέχρι τότε ιλαρή διάθεση. Οι ταινίες του, με κάποιο τρόπο, μοιάζουν με το σινεμά του Τζάρμους, που είναι και φίλος του και εκτιμούν ο ένας το έργο του άλλου. Ο ίδιος ο Τζάρμους άλλωστε κάνει και έναν μικρό ρόλο στους Leningrad Cowboys.
Ακούγονται πολύ "βόρεια" όλα αυτά, και κυρίως αυτή η ηθελημένη ψυχρότητα, αλλά νομίζω ότι αν κανείς μπει στο εξ ορισμού αλλόκοτο κλίμα του Kaurismaki θα το διασκεδάσει πραγματικά (και ενίοτε θα μελαγχολήσει βαθειά, αφού η μελαγχολία είναι άλλο ένα στοιχείο που το χαρακτηρίζει και πολλές φορές γίνεται κυρίαρχη).
Στους Leningrad Cowboys πάντως ο σουρεαλισμός και η πλάκα έχουν το πάνω χέρι. Το όλο εγχείρημα είναι μια παρωδία του ροκ, της μυθολογίας και όλων των στερεοτύπων του. Διότι οι Leningrad Cowboys είναι ένα 8μελές φιλανδικό (ή πιθανόν ρωσικό) συγκρότημα που παίζει.. πόλκες, έχει απίστευτη εμφάνιση που παραπέμπει σε καρικατούρα ροκαμπιλά και με επικεφαλής τον πονηρό και τυρανικό μάνατζέρ του πάει να γνωρίσει τη δόξα και τα πλούτη στην Αμερική, μεταφέροντας μάλιστα μονίμως και το πτώμα ενός μέλους που πέθανε από το κρύο πίσω στην πατρίδα. Περιπλανιούνται λοιπόν στις νότιες πολιτείες, συνήθως πεινασμένοι, οδεύοντας για το Μεξικό, όπου θα παίξουν σε ένα γάμο, παίζουν όπου (και ό,τι) μπορούν και, εξ ίσου συνήθως, δεν αρέσουν ιδιαίτερα στο κοινό. Στο αεροπλάνο μαθαίνουν αγγλικά (!), στην Αμερική ακούν πρώτη τους φορά για το ροκ εντ ρολ - αλλά μπορούν να το παίξουν άμεσα - και άλλα τέτοια. Και όταν ένας αμερικάνος ατζέντης λέει στο μάνατζερ οτι πρέπει να ακούσει το γκρουπ πριν κλείσει το συμβόλαιο, εκείνος απαντά φυσικότατα: "Είναι απαραίτητο;"
Κατά τη διάρκεια του φιλμ το συγκρότημα παίζει όλα τα είδη αμερικάνικης (και όχι μόνο) μουσικής: Πόλκες, ροκ εντ ρολ, ντου - γουόπ, χαρντ ροκ, κάντρι, ακόμα και μεξικάνικα. Όσο για την Αμερική, ο Kaurismaki μας δείχνει την άσχημη, σχεδόν εγκατελειμένη πλευρά της: Μισοερειπωμένα σπίτια, άθλια μπαρ, σχεδόν έρημες κωμοπόλεις, παρατημένα και σκουριασμένα αυτοκίνητα, εργοστάσια, έρημοι. Κανένα κλασικό αμερικάνικο τοπίο, καμιά εντυπωσιακή μεγαλούπολη. Σαν ο χρόνος να έχει παγώσει, όλα να έχουν μείνει πίσω σε μια γλυκειά και μελαγχολική χαύνωση.
Θα το επαναλάβω: Το σινεμά του Kaurismaki είναι πολύ ιδιόρυθμο και μπορεί να σας ξενίσει. Αν μπείτε όμως στο κλίμα του, μπορεί να το ερωτευθείτε. Έτσι συνέβει και με μένα. Όσο για το συγκεκριμένο φιλμ, είναι ίσως το πιο χαβαλετζίδικό του. Πάντα με το δικό του, πολύ προσωπικό χιούμορ βέβαια.

Ετικέτες ,

7 Comments:

Blogger 0comments said...

Πάντως δίνει εξηγήσεις σε πολλά αναπάτητα ερωτήματα, όπως: Τι απέγινε η μύτη του αγάλματος της Ελευθερίας; ή Πως να παίζει άραγε μια κιθάρα από σιέλ φορμάϊκα
Αλήθεια, στα μεγάλα βιντεάδικα υπάρχει τίποτα; Αν ναι στείλε κανα mail (ericius15@hotmail.com)

Φιλιά απ' την ωραία Δράμα



ΥΓ: I'm not an asshole
I'm just a rich!
To πιο γνωστό σουξέ τους στις πραγματικά μεγαλειώδεις συναυλίες τους (20+ άτομα επι σκηνής)
Θεσ/νίκη Μάϊος 2007

Νοεμβρίου 16, 2007 11:22 π.μ.  
Blogger vandimir said...

Ξανά στη Δράμα λοιπόν. Τα έμαθα. Καλή εκ νέου διαμονή.
Δυστυχώς στα υπόλοιπα θα σε απογοητεύσω:
1.Δεν ξέρω τι γίνεται στα βιντεάδικα, αφού τα περισσότερα απ' όσα βλέπω (ή ξαναβλέπω) τα βλέπω σε έστω και κουφές προβολές. Πάντως η συγκεκριμένη έγινε σε μεγάλη οθόνη από DVD, άρα κάπου κυκλοφορεί.
2. Ακόμα πιο δυστυχώς δεν είδα τους Cowboys live όταν είχαν έρθει και λυπάμαι γι' αυτό.

Νοεμβρίου 18, 2007 8:28 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Και, ναι, φυσικά, απαντά στα καυτά αυτά ερωτήματα που ανέκαθεν ταλάνιζαν την ανθρωπότητα.

Νοεμβρίου 18, 2007 8:29 μ.μ.  
Blogger Philip Winter said...

Είσαι φαν του Καουρισμάκι ε?
Εγώ μόνο δύο ταινίες του έχω δει: "Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν" και "Μποέμικη Ζωή". Και οι δύο μου άρεσαν πολύ (ειδικά η πρώτη) και εντόπισα κάποια χαρακτηριστικά του που λες. Ενδιαφέρον σκηνοθέτης φαίνεται, αλλά αυτή η ψυχρή του αισιοδοξία κάπως με ξενίζει. Το χιούμορ του, αν και ιδιαίτερο, με άγγιξε όμως.
Θα δω σύντομα τους "Leningrad Cowboys Go America" (κυκλοφορεί σε DVD από την Odeon), τη "Γυναίκα με τα Σπίρτα" και τα "Φώτα στο Σούρουπο".
Ποιά θεωρείς την καλύτερή του;

Μαΐου 03, 2011 7:04 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Ναι, είμαι πολύ φαν του Κ. Το χιουμορ του είναι όντως πολύ ιδιαίτερο. Ή σ' αρέσει πολύ ή δεν σκάει το χείλι σου καθόλου. Τώρα για την αισιοδοξία... δεν είμαι πολύ σίγουρος. Στο θέμα αυτό ο Κ. είναι εντελώς διχασμένος. Από τη μία κάνει χαβαλετζίδικες ταινίες (μ' αυτόν τον ψυχρό και ιδιαίτερο τρόπο) κι από την άλλη κάποιες κατάμαυρες, εντελώς απαισιόδοξες. Σκέψου όλη αυτή τη βόρεια ψυχρότητα να του βγαίνει σε μαυρίλα και όχι σε χιούμορ. Τέτοιες ταινίες του είναι "Η Γυναίκα με τα σπίρτα" (θα κόψεις κυριολεκτικά τις φλέβες σου).

Μαΐου 03, 2011 10:03 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Άλλες τέτοιες ταινίες του {κοψοφλέβικες εννοώ) είναι το "Άριελ" και, ως ένα βαθμό, "ΤΑ φώτα το σούρουπο". Προσωπικές αγαπημένες είναι η "Μποέμικη ζωή" και οι "Λενινγκραντ κάουμποις". Επίσης πλάκα έχει το "Θα το φας το κεφάλι σου, Τατιάνα".

Μαΐου 03, 2011 10:15 μ.μ.  
Blogger Philip Winter said...

Mόλις είδα πως έχει γυρίσει και ένα σίκουελ των Κάουμποις: "Leningrad Cowboys Meet Moses" - το έχεις δει;
Πάντως στον πάρα πολύ καλό "Άνθρωπο χωρίς παρελθόν" ήταν αισιόδοξος, αλλά ψυχρά αισιόδοξος. Αυτό δε με χαλάει ιδιαίτερα, αλλά αν το επαναλαμβάνει και στις υπόλοιπες ταινίες του ίσως και να με κουράσει. Επίσης, στην ίδια ταινία με άγγιξε το χιούμορ. Που, ναι ήταν και αυτό ψυχρό αλλά μου άρεσε. Λάτρεψα και τον υποβόσκων σουρεαλισμό του.
Πολύ ενδιαφέρουσα φαίνεται και το "Μακριά πετούν τα σύννεφα".
Και το "Μποέμικη Ζωή" ψιλο-κοψοφλεβικό ήταν, πάντως, αλλά μου άρεσε αρκετά.

ΥΓ1: Έχει εμμονή με την Kati Outinen, έτσι; :Ρ

ΥΓ2: Πρέπει, επιτέλους να πάρει το Χρυσό Φοίνικα!

ΥΓ3: Έχω δει και την 10λεπτη πολύ καλή ταινία του στο σπονδυλωτό "Ten Minutes Older: The Trumpet".

Μαΐου 03, 2011 10:55 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker