ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ Ο BEOWULF ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ;

Αρχικά θα πω ότι δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τα ψηφιακά an;imation, και μάλιστα αυτά που πασχίζουν με κάθε τρόπο να γίνουν όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, σκανάροντας αληθινούς (γνωστούς συνήθως) ηθοποιούς και στη συνέχεια κινουμενοσχεδιοποιώντας τους. Εννοώ ότι δεν μ' αρέσουν από καθαρά αισθητική άποψη - και δεν καταλαβαίνω ακριβώς και τον λόγο ύπαρξής τους. Αν θέλουν να είναι τόσο ρεαλιστικά, ας γυρίσουν το φιλμ με κανονικούς ηθοποιούς.
Τέλος η γκρίνια. Παρά την αντίρησή μου αυτή, ο Beowulf (2007) του Robert Zemeckis έχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία (καθαρά ενήλικα) που τον κάνουν να διαφέρει αρκετά (σεναριακά πάντοτε) από τα συνήθη animation οποιασδήποτε τεχνικής. Μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο αγγλικό έπος, που θεωρείται και το πρώτο αγγλόφωνο έπος στην ιστορία και εμφανίστηκε από ανώνυμο ποιητή γύρω στον 10ο αιώνα. Δεν ξέρω πόσο πιστό μένει στο πρωτότυπο κείμενο του έπους κι ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Με ενδιαφέρουν όμως οι σύγχρονες αρετές αυτής της μεταφοράς:
Πρώτα - πρώτα η ουσιαστική αμφισβήτηση του "ήρωα" (όχι του ήρωα της ταινίας, του "ήρωα" ως έννοια). Ο Beowulf είναι ο αναμφισβήτητος ήρωας, ατρόμητος, δυνατός, που βοηθά αυτούς που έχουν ανάγκη και παλεύει με ανθρώπους και τέρατα με αμοιβή κυρίως τη δόξα και όχι το χρήμα. Πλήν όμως είναι ταυτόχρονα κτηνώδης, βάναυσος ενίοτε, καθώς κομπάζει με τους συντρόφους του για τις σφαγές, τις λεηλασίες και τους βιασμούς που έχουν διαπράξει, και ματαιόδοξος, καθώς "φουσκώνει" τα κατορθώματά του κάθε φορά που τα αφηγείται. Γενικά στην ταινία απομυθοποείται πλήρως η έννοια της παρέας των ηρώων, που παρουσιάζονται περισότερο ως βάρβαροι παρά ως οτιδήποτε άλλο. Έπειτα, η ταινία μιλά για τον άσβεστο πόθο για εξουσία. Ίσως ο Beowulf να είναι υπεράνω χρημάτων, όχι όμως και υπεράνω της δίψας γι΄αυτήν. Γι΄αυτό άλλωστε την αποδέχεται αμέσως. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά την κρατά επί χρόνια βασισμένος σ' ένα ψέμα, το οποίο έχουν πιστέψει οι υπήκοοί του. Και επι πλέον, το πρώτο, όντως φριχτό τέρας, ο Γκρέντελ, παρουσιάζεται μάλλον συμπαθής, παρά την αποκρουστική του εμφάνιση. Υπάρχει άλλωστε κι ένα επτασφράγιστο μυστικό που μόνο το εκάστοτε τέρας και ο εκάστοτε βασιλιάς ξέρουν...
Έτσι ο ήρωας δεν είναι πλέον ο μονοδιάστατος "καλός", αλλά κατατρώγεται εσωτερικά από αγωνία και ενίοτε τύψεις, γνωρίζοντας ότι η δόξα του στηρίζεται σ΄ένα ψέμα. Ένας ήρωας με υπαρξιακά προβλήματα λοιπόν; Αν αυτό δεν είναι απομυθοποίηση, τότε τι είναι; Γενικά, όλοι οι χαρακτήρες δύσκολα κατατάσονται σε "καλούς" και "κακούς". Είναι και τα δύο, όπως ακριβώς συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αφείστε που ένας από τους πιο αρνητικούς είναι ο πρώτος χριστιανός σε ένα παγανιστικό ακόμα βασίλειο.
Γενικά πρόκειται για ωμό σε πολλά σημεία φιλμ, πράγμα που το κάνει να απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Τα παιδιά ας το αποφύγουν, κι ας διαθέτει και μερικές θεαματικές σκηνές με την δενξερωποιά νέα τεχνική animation (ο Zemeckis, πετυχημένος εμπορικός σκηνοθέτης κατά τα άλλα, υπήρξε κι άλλες φορές τεχνικά πρωτοπόρος με ταινίες όπως ο Roger Rabbitt ή το Polar Express). Παρά τις αισθητικές ενστάσεις μου λοιπόν, βρήκα την ταινία απροσδόκητα ενδιαφέρουσα, πράγμα στο οποίο σίγουρα έχει παίξει ρόλο η σεναριακή πινελιά του Neil Gaiman.