"SHANE" : ΚΛΑΣΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Ο κλασικός χολιγουντιανός σκηνοθέτης George Stevens (1904-1975) γυρίζει το 1953 το "Shane", ένα τυπικό γουέστερν που τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα: Τη μικρή φάρμα, την οικογένεια, τον μοναχικό πιστολά, τον κακό μεγαλοκτηματία με τους άγριανθρώπους του κλπ. κλπ. Και φυσικά το απέραντο αμερικάνικο τοπίο της μακρινής δύσης... Με τον Άλαν Λαντ, τη Τζιν Άρθουρ, τον Τζακ Πάλανς κ.ά.

Ένας κλασικός μοναχικός πιστολάς, κουρασμένος από τη μέχρι τότε ζωή του, φτάνει σε φάρμα όπου ζει οικογένεια (ζευγάρι και μικρό αγόρι). Αποφασίζει να ζήσει εκεί ήσυχα και ειρηνικά πλέον, αφού ο σύζυγος του δίνει δουλειά επειδή χρειάζεται χέρια και γίνεται ίνδαλμα του αγοριού. Όμως τίποτα δεν θα πάει όπως επιθυμεί. Ο άγριος μεγαλοκτηνοτρόφος της περιοχής, με τα τεράστια κοπάδια και την ανάγκη για αχανή γη, βλέπει με κακό μάτι τα μικροαγροκτήματα που ξεφυτρώνουν στις κάποτε ελεύθερες εκτάσεις του (που δεν του ανήκουν φυσικά, αλλά τις θεωρεί ντε φάκτο δικές του). Όταν η βία και οι απειλές θα φτάσουν στο απροχώρητο, ο πιστολάς αποφασίζει να περάσει και πάλι στην ενεργό δράση για να προστατέψει όσους έχει αρχίσει πλέον να αγαπά.

Η ιστορία είναι κλασική. Η εικόνα το ίδιο, με όλο το μεγαλείο που περιέχεται στα έρημα και αχανή αμερικάνικα τοπία. Ο συμβολισμός επίσης παρόν: Το τέλος της ασύδοτης, δίχως νόμους Αμερικής, όπου, χωρίς πολλά - πολλά, επικρατεί το νόμος του ισχυρού και τίποτα άλλο και η αντικατάστασή της από τη σταδιακή επικράτηση της τάξης και κάποιου στοιχειώδους έστω νόμου (όχι βέβαια ότι και σήμερα δεν επικρατεί ο δυνατότερος, αλλά, τέλος πάντων, υπάρχουν δικαστήρια και αρχές και, τέλος πάντων και πάλι, τηρούνται τουλάχιστον κάποια προσχήματα). 

Καλά όλα αυτά και κλασικά, όπως κλασικό θεωρείται και το συγκεκριμένο γουέστερν. Προσωπικά πάντως δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Το βρίσκω κάπως ξεπερασμένο, βρίσκω το αγοράκι που δεν παύει να θαυμάζει τον πιστολέρο κάπως too much (και, τελικά, μάλλον εκνευριστικό) και γενικά δεν με συγκλόνισε (όπως "Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς" ή "Το τρένο θα σφυρίξει δυο φορές", για να αναφέρω δύο παραδείγματα που πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό). Πάντως θα επαναλάβω ότι θεωρείται κλασικό και οι φίλοι των παλιών γουέστερν ας μην το χάσουν.