"ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ" ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΛΤΑΡΙΣΜΕΝΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

 Το 1974 ο Brian De Palma ήταν ένας νέος, ανερχόμενος σκηνοθέτης. Τότε γυρίζει το ροκ μιούζικαλ "Το Φάντασμα του Παραδείσου" (Phantom of the Paradise) με τον μουσικό και συνθέτη Πολ Γουίλιαμς και την Τζέσικα Χάρπερ στους βασικούς ρόλους. 

Όπου αδίστακτος και σατανικός (κυριολεκτικά, αφού έχει πουλήσει τη ψυχή του στο διάβολο) ροκ σούπερ σταρ με άπειρες επιτυχίες στο ενεργητικό του κλέβει τη μουσική που του εμπιστεύεται αφελής, άσημος συνθέτης και την παρουσιάζει ως δική του στη ροκ όπερα που στήνει στον Παράδεισο, το προσωπικό του παλάτι / θέατρο / συναυλιακό χώρα / κατοικία / στούντιο κι ό,τι άλλο θέλετε. Όμως ο αληθινός συνθέτης, παραμορφωμένος πλέον από ένα ατύχημα, θα στοιχειώσει τον "Παράδεισο"...

Πολλαπλές αναφορές και αναφορές σε αναφορές σε ένα πολύπλοκο (ως προς τις αναφορές εννοώ, όχι δυσνόητο) φιλμ: Είναι μια ροκ όπερα με θέμα... μια ροκ όπερα που ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή. Και, φυσικά, το καταλάβατε όλοι, είναι ταυτόχρονα μια διασκευή "επί το μουσικότερον" του κλασικού "Φαντάσματος της Όπερας", που έχει διασκευαστεί πολλές φορές για την οθόνη. Και διαθέτει τα κλασικά στερεότυπα της ροκ μυθολογίας: Ιδιοφυής πλην όμως πτωχός και άσημος δημιουργός, κακός παραγωγός / ιδιοκτήτης εταιρίας που τον εκμεταλλεύεται αδίστακτα, θυσία των πάντων μπροστά στο όραμα της επιτυχίας και της δόξας (άλλοι αρκούνται στη φήμη, άλλοι την κυνηγούν αποκλειστικά σε συνδυασμό με το άφθονο χρήμα), άσωτη "ροκ" ζωή με όργια, χλιδή, dagadance κλπ. κλπ.

Σε όλα αυτά η σεναριακή αληθοφάνεια είναι το τελευταίο που αναζητά κανείς. Αφεθείτε να απολαύσετε ένα σαλταρισμένο, παραληρηματικό, ηθελημένα κιτς σε κάποια σημεία ροκ μιούζικαλ με στοιχεία (πολύ λίγα) τρόμου, που δεν έχει το χιούμορ του "Rocky Horror", αλλά είναι επίσης σημαντικό για την εποχή. Και έναν De Palma όπως δεν τον έχετε ποτέ ξαναδεί.