Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ "UNDINE"

 

Εκτιμώ πολύ τον γερμανό Christian Petzold. Η "Undine" του 2020, ένα ῾῾στοιχειωμένο῾῾ σύγχρονο ερωτικό παραμύθι δεν με απαγοήτευσε καθόλου.

Η ομώνυμη ηρωίδα είναι μια κοπέλα που χωρίζει από τον εραστή της. Την ίδια μέρα θα γνωρίσει κάτω από παράξενες συνθήκες έναν επαγγελματία δύτη, που δουλεύει σε υποβρύχιες εργασίες και θα ερωτευτούν παράφορα. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή πολλών συμβάντων, μερικά από τα οποία ανηκουν στο χώρο του μεταφυσικού.

Το φιλμ, σχετικά αργό, ποιητικό, υπνωτικό και υποβλητικό, με γοήτευσε με έναν παράξενο τρόπο. Πρόκειται για μια ρομαντική ερωτική ιστορία ρευστή σαν το νερό, που αποτελεί βασικό στοιχείο της, σαν παραμύθι, όπως είπα στην αρχή. Ένα είδος ύμνου στον έρωτα και τη δύναμή του - ή στα πάθη που αυτός μπορεί να ξυπνήσει. Όχι, τίποτα ξενέρωτο και χολιγουντιανό. Βρισκόμαστε πολύ μακριά απ᾽αυτό. Συν τοις άλλοις η πόλη του Βερολίνου και η ιστορία της, για την οποία μιλά σε επισκέπτες μιας έκθεσης η Undine, παίζει κι αυτή το ρόλο της, ενὠ το μεταφυσικό, φανταστικό στοιχείο συμβάλλει στη δημιουργία του ονειρικού κλίματος και επιτείνει τη ῾῾μαγική῾῾ επίδραση του έρωτα. 

Ίσως το φιλμ να παραείναι ῾῾φεστιβαλικό῾῾ για μερικούς και να κουράσει κάποιους εθισμένους σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Προειδοποιώ γι᾽αυτό. Προσωπικά με συνεπήρε και μου άφησε μια ῾῾στοιχειωμένη῾῾, πλην όμως όμορφη γεύση.