"BRONSON" : ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ

 

Δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές του δανού, συνήθως όμως αγγλόφωνου σκηνοθέτη Nicolas Winding Refn.Νομίζω πως ό,τι κάνει γίνεται προς εντυπωσιασμό του θεατή και μόνο. Την ίδια αίσθηση είχα ωλέποντας το "Bronson" του 2008 με τον Τομ Χάρντι, ο οποίος για μένα είναι το μόνο που αξίζει στο φιλμ.

Περιστρέφεται γύρω από έναν απίστευτα βίαιο χαρακτήρα, ήδη από τα χρόνια του σχολείου και παρά το ότι έχει νορμάλ παιδική ηλικία με γονείς που τον αγαπούν. Νεαρός θα επιχειρήσει ληστεία, θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί για 7 χρόνια. Λόγω βίαιης συμπεριφοράς στη φυλακή θα μείνει συνολικά 34 χρόνια (!) από τα οποία τα 30 στην απομόνωση. Στο μεταξύ το αληθινό του όνομα αντικαθίσταται από το όνομα του (επίσης βίαιου στις ταινίες του) ινδάλματός του, του Τσαρλς Μπρόνσον.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και το πρόσωπο αυτό είναι υπαρκτό. Από εκεί και πέρα δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί μισεί τόσο την κοινωνία, κάθε θεσμό της (δίχως φυσικά να έχει κάποια αναρχική ιδεολογία, κάθε άλλο). Γιατί είναι τόσο, μα τόσο βίαιος με τους πάντες γύρω του. Το μόνο που τον τρέφει είναι το διαρκές όνειρο για διασημότητα. Οτιδήποτε ακραίο γράφεται γι᾽αυτόν στις εφημερίδες, από τα βίαια ῾κατορθώματά῾ του έως το ρεκόρ εγκλεισμού στην απομόνωση που κατέχει,  τον ικανοποιέι απόλυτα. Υπάρχει μόνο αυτός και όλοι γύρω του είναι μαλάκες. Το ξύλο που τρώει τον αφήνει αδιάφορα, σα να μην αισθάνεται πόνο. Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος πιθανόν εκ γενετής σπάνιας ψυχοπάθειας. Αυτά.

Ο Ρεφν, δεξιοτέχνης γαρ, διαθέτει εντυπωσιακή σκηνοθεσία, χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και εμπνεύσεις, αλλάζει στιλ κλπ. κλπ. Καταφέρνει έτσι, κατά τη γνώμη μου, να φτιάξει μια εντυπωσιακή φούσκα, δίχως νόημα, δείχνοντάς μας μια μεμονωμένη περίπτωση χωρίς ίχνος εμβάθυνσης. Ευτυχώς που ο Χάρντι είναι εντυπωσιακός στο βασικό ρόλο. Επαναλαμβάνω όμως: Βρίσκω τον δημιουργό αυτόν κενό και άνευ λόγου.