Ο "MANK", Ο ΟΡΣΟΝ ΚΑΙ Ο ῾῾ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ῾'

 

Θεωρώ τον David Fincher έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας (σε αντίθεση με έναν άλλο μεγαλεπήβολο οραματιστή, τον Νόλαν, που τον θεωρώ επιδεικτικό και βαρυφορτωμένο σε βαθμό μπουχτίσματος). Ο Φίντσερ λοιπόν το 2020 εισχωρεί στην ενδοκινηματογραφική ιστορία γυρίζοντας το "Mank", με έναν πραγματικά εντυπωσιακό Γκάρι Όλντμαν στον ομώνυμο ρόλο. 

Οι κινηματογραφόφιλοι γνωρίζουν τον σκηνοθέτη Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, ένα από τα μεγάλα χολιγουντιανά ονόματα. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν (εγώ τουλάχιστον το αγνοούσα) είναι ότι είχε έναν εξ ίσου διάσημο στην εποχή του αδελφό, τον Χέρμαν Μάνκιεβιτς, γνωστό με το παρατσούκλι Μανκ. Αυτός υπήρξε πολυγραφότατος σεναριογράφος γνωστών ταινιών με κορωνίδα τον περίφημο ῾Πολίτη Κέιν῾῾, του οποίου έγραψε το αρχικό σενάριο, που στη συνέχεια ῾῾πείραξε¨ ο Όρσον Ουέλες. Εκτός από διασημος και ακριβοπληρωμένος σεναριογράφος, υπήρξε γνωστός κοσμικός που δεν μασούσε τα λόγια του, με μονίμως πανέξυπνες, καυστικές και κυνικές ατάκες και πασίγνωστος αλκοολικός (άλλωστε πέθανε από επιπτώσεις του αλκοόλ στα 55 του). Η ταινία καταγράφει την ταραγμένη περίοδο της ζωής του την εποχή που έγραφε το περίφημο σενάριο, τις σχέσεις αγάπης ῏μίσους με τον Όρσον Ουέλες και, με φλας μπακ, μας δείχνει κάποιες στιγμές από την προηγούμενη ζωή του και τις σχέσεις του με τον μεγιστάνα Χιρστ, στον οποίο βασίστηκε ο ῾῾Πολίτης Κέιν῾῾, τον οποίο γνώριζε καλά.

Η ταινία, παρά τη μεγάλη διάρκεια, εἴναι για μένα εξαιρετική. Ακτινογραφία μια ολόκληρης εποχής του Χόλιγουντ, όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν πίσω από την οθόνη, θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία που σε βάζει στο κλίμα της εποχής και πολύ καλές ηθοποιίες με κορυφαίο (το είπαμε) τον Γκάρι Όλντμαν. Ταυτόχρονα είναι μια διεισδυτική και καθόλου κολακευτική ματιά στο εξωτερικώς απαστράπτον και εσωτερικώς βρώμικο, αντιδημοκρατικό, συντηρητικότατο πολιτικά Χόλιγουντ των μεγάλων στούντιο και των μεγάλων (και διαπλεκόμενων) παραγωγών. Ο Μανκ κινείται με άνεση σ᾽αυτόν τον πολυτελή χώρο. Όλοι τον σέβονται για τις ικανότητές του, αλλά και τον φοβούνται ή τον αντιπαθούν για τον ανατρεπτικό καθημερινό λόγο του, για τις σταράτες, άφοβες (και αυτοκαταστροφικές) δηλώσεις του, αλλά και για τις σκηνές που μπορεί να προκαλέσει λόγω μέθης στο πιο σικ πάρτι ή δείπνο. Προσωπικά απόλαυσα το φιλμ.

Ωστόσο  η ταινία έχει μια μεγάλη ῾῾δυσκολία῾῾: Απευθύνεται μόνο (σχεδόν μόνο τέλος πάντων) σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα του παλιού, κλασικού Χόλιγουντ. Οι υπόλοιποι θα χαθούν μεσα σε κυκεώνα αναφορών, ονομάτων παραγωγών, ηθοποιών, σκηνοθετών, ταινιών κλπ. και φοβάμαι ότι θα κουραστούν. Οπότε απευθύνεται κυρίως σε σινεφίλ, όχι επειδή είναι δύσκολη ως γραφή και ῾῾φεστιβαλική῾῾, αλλά λόγω του πλήθους των ενδοκινηματογραφικών αναφορών της. Οι υπόλοιποι ας απολαύσουν τουλάχιστοιν τον Όλντμαν και την όμορφη, ατμοσφαιρική φωτογραφία (και κάποια κουτσομπολιά για τις τότε διασημότητες).