Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ "JUNGLE FEVER"

Ο Spike Lee γυρίζει το 1991 το "Jungle Fever" για να μιλήσει και πάλι για τον ρατσισμό και την κατάσταση των μαύρων. Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι ότι δείχνει ότι ο ρατσισμός καραδοκεί παντού. Δεν τον εκφράζουν μόνο οι λευκοί προς τους μαύρους, αλλά συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο. Κι οι επί μέρους κοινότητες παρόμοια στρέφοναι η μία κατά της άλλης. Ο ρατσισμός βρίσκεται παντού.
Ένας επιτυχημένος, παντρεμένος μαύρος αρχιτέκτονας απατά για μοναδική φορά τη γυναίκα του με μια λευκή ιταλικής καταγωγής. Το σκάνδαλο που θα ξεσπάσει θα κάνει δύσκολη τη ζωή των πάντων, τόσο της ιταλικής όσο και της μαύρης κοινότητας. Ο ρατσισμός και το μίσος θα ξεχυθούν απ' όλες τις πλευρές. Όλοι εναντίον όλων. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε και τις ιστορίες του κοινωνικού περίγυρου, ενός ανήσχου (ή ίσως εφησυχασμένου και περιχαρακωμένου στα "σύνορα" της κάθε ομάδας) κοινωνικού ιστού.
Ίσως η ταινία να είναι κάπως σχηματική και να "διασπάται" με τις πολλές υπο-ιστορίες (ο ναρκομανής αδελφός, ο πρώην αραβωνιαστικός και η σχέση με τον πατέρα και την μαύρη πελάτισά του κλπ.) Ωστόσο συνολικά έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα (και, δυστυχώς, πάντοτε επίκαιρη) ματιά: Το πρόβλημα είναι ο φόβος και η μη αποδοχή του διαφορετικού (εδώ του χρώματος), απ' όποια πλευρά κι αν προέρχεται. Και, προσέξτε το αυτό, όπως είπαμε παραπάνω, ο Lee δεν διστάζει να δείξει εκδοχές ΚΑΙ του μαύρου ρατσισμού. Η τελική ματιά είναι πικρή, απαισιόδοξη. Τίποτα καλό δεν μπορεί να στεριώσει σε τέτοιο "μολυμένο" περιβάλλον. Κάθε "διαφορετική" σχέση είναι καταδικασμένη : Ή θα καταστραφεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα περάσει από 40 κύματα. Πάντως το άνευ λόγου του ρατσισμού και η ηλιθιότητα των ρατσιστών καταδεικνύονται επαρκώς. Ίσως όμως το φιλμ θα μπορούσε να είναι κάπως πιο σύντομο.
Προσέξτε την πανταχού παρούσα μουσική του Stevie Wonder και το εντυπωσιακό καστ: Γουέσλεϊ Σνάιπς, Αναμπέλα Σιόρα, Τζον Τορτούτο, Σπάικ Λι, Άντονι Κουίν, Χάλι Μπέρι...