"ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ" ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ

Το 1952 ο κλασικός χολιγουντιανός σκηνοθέτης Henry King (1886-1982) μεταφέρει στην οθόνη το γνωστό βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουέι "Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο", με τους Γκρέγκορι Πεκ, Σούζαν Χέιγουορντ και Άβα Γκάρνερ. Όπου, βεβαίως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Ο ήρωας βρίσκεται άρρωστος από πυρετό (που έχει προκύψει από μόλυνση τραύματος) στην καρδιά της Αφρικής, όπου έχει πάει για κυνήγι. Τον περιποιείται η γυναίκα του, με την οποία τον δένουν δεσμοί αγάπης - μίσους. Στο παραλήρημά του αναπολεί την περιπετειώδη ζωή του και κυρίως τον μεγάλο του έρωτα (πριν από τη νυν σύζυγο).
Στο φιλμ, όπως είπαμε, περνούν πολλά στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα: Το πάθος με το γράψιμο, η ζωή στο Παρίσι, η αγάπη του για την Αφρική και το κυνήγι, για την Ισπανία και τις ταυρομαχίες, ο ισπανικός εμφύλιος, στον οποίο είχε πολεμήσει και η εν γένει άστατη ζωή του. Φυσικά στο τέλος αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η αληθινή αγάπη και ίσως αυτό να είναι το νόημα της ταινίας.
Πρόκειται βέβαια για κλασική, έγχρωμη ταινία με άφθονο εξωτικό στοιχείο (Αφρική, Παρίσι μεσοπολέμου, Ισπανία κλπ.). Και μπόλικο ρομαντισμό βεβαίως. Και θεωρείται από πολλούς κλασική. Προσωπικά θα ομολογήσω ότι δεν πρόκειται από τις αγαπημένες μου του παλιού, καλού, κλασικού Χόλιγουντ. Ίσως με ενοχλεί αυτό το έντονα macho στοιχείο που συνήθως βγάζει ο Χεμινγουέι (ο άντρας με τις πολλές κατακτήσεις, ο άστατος, περιπετειώδης τύπος που αρέσκεται να γυρίζει τον κόσμο και να κυνηγά άνευ λόγου - έτσι, για την αδρεναλίνη - άγρια θηρία δίχως να υπολογίζει τα αισθήματα της γυναίκας που αγαπά κλπ. Βεβαίως εδώ όλο αυτό μάλλον καταδικάζεται, ο ήρωας λόγω της επιπολαιότητάς και του εγωισμού του θα χάσει τον αληθινό έρωτα, αλλά και πάλι το όλο κλίμα είναι αυτό που περιέγραψα πιο πάνω. Πάντως δείτε το αν αγαπάτε την (κινηματογραφική) εποχή και τα παλιά δράματα.