"ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ": ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ

Το "Ανάμεσα στον Μαρξ και σε μια Γυμνή Γυναίκα" (Entre Marx y una mujer desnuda), που γύρισε το 1996 ο Camilo Luzuriaga, είναι, όπως ίσως καταλαβαίνετε, η πρώτη ταινία από τον μακρινό Ισημερινό που βλέπω. Πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό φιλμ - αν και όχι μόνο.
Αναφέρεται στο κλίμα της έντονης πολιτικοποίησης που επικρατούσε στη χώρα αυτή στα τέλη των 60ς - αρχές 70ς και μιλά για ένα νεαρό συγγραφέα που κινείται ανάμεσα στον έρωτα και την προσωπική σφαίρα αφ' ενός και την (αριστερή) πολιτική και ιδεολογία, δηλαδή τη δημόσια σφαίρα, αφ' ετέρου. Ο ήρωας μπερδεύει τα πρόσωπα και τα γεγονότα του μυθιστορήματος που (προσπαθεί να) γράψει με την πραγματικότητα. Όλα μοιάζουν να αλληλοεπικαλύπτονται και πολλές από τις εικόνες του αγγίζουν τα όρια του σουρεαλιστικού (όπως η συζήτηση με τον ίδιο τον Μαρξ στο τέλος).
Βλέποντας την ταινία, η πρώτη μου εντύπωση ήταν το πόσο θύμιζε - ιδεολογικά τουλάχιστον - τα φιλμ του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου της δεκαετίας του 80. Έντονοι συμβολισμοί, παλινδρομήσεις ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, στην επιθυμία και το καθήκον, σχέσεις με και κριτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει την τάση να πατρονάρει και να ελέγχει τα πάντα, το όνειρο της Επανάστασης και της κοινωνικής αλλαγής, προβληματισμός για την μη αποδοχή των αριστερών οραμάτων από μεγάλα μέρη των αμόρφωτων αγροτικών μαζών, και, βέβαια, πολλά στοιχεία από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της μακρινής αυτής χώρας. Όπως ακριβώς δηλαδή και στα αντίστοιχα ελληνικά φιλμ των 80ς (και τέλη 70ς), εποχές δηλαδή που κυριαρχούσαν οι πολιτικοί προβληματισμοί και οι περί την Αριστερά και τις ποικίλες εκδοχές της (εφικτές ή μη) διαμάχες.
Έχει το ενδιαφέρον του και νομίζω ότι το ότι αναφέρεται σε καταστάσεις του Εκουαδόρ (Ισημερινού), που τότε είχε δικτατορία (κοινός τόπος για τις Λατινοαμερικάνικες χώρες της εποχής) δεν σημαίνει ότι είναι ακατανόητο, αφού, όπως είπα, οι ίδιοι ακριβώς προβληματισμοί υπήρχαν και στην Ελλάδα των 70ς και 80ς. Πιστεύω όμως ότι θα είναι σχεδόν πλήρως ακατανόητο σε νέους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε απόλυτα διαφορετικές, απολιτικές εποχές, είτε αυτές ήταν της "ευημερίας" του Κωστόπουλου και του life style είτε οι γκρίζες επόμενες, αυτές της κρίσης και του "ο σώζων εαυτό σωθήτω".