ΤΟ "STRIPTEASE" ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΓΑΖΙΑ...

Από τις πλέον χαζές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών είναι, νομίζω, το "Striptease" (1996) του Andrew Bergman, ο οποίος, σημειωτέον, είχε κάποτε ξεκινήσει συμπαθητικά. Φυσικά η ταινία έγινε με στόχο να κάνει εισητήρια επειδή η Ντέμι Μουρ κάνει κατ' επανάληψη στριπτίζ. Και έχει όντως θαυμάσιο σώμα, αλλά ποτέ στα χρονικά δεν χαρακτηρίστηκε καλή μια ταινία μόνο επειδή η πρωταγωνίστρια είναι καλλίγραμμη...
Όπου η ηρωίδα, πρώην του FBI, γίνεται στρίπερ για να τα βγάλει πέρα, ενώ το όνειρό της είναι να πάρει πίσω το κοριτσάκι της, το οποίο, με άδικη δικαστική απόφαση, έχει δοθεί στον αλκοολικό, άνεργο κλπ. πρώην σύζυγό της (!). Ένας εξ ίσου ηλίθιος γερουσιαστής παθιάζεται με την Ντέμι, γίνονται κάτι φόνοι στο ρελαντί για να συγκαλύψουν το σκάνδαλο... και διάφορα άλλα.
Κάπου στα μισά αντιλήφτηκα ότι το φιλμ μάλλον κωμωδία είναι. Όντως δεν το είχα αντιληφτεί από την αρχή. Ωστόσο σπάνια έχω δει τόσο κακούς/καρικατούρες χαρακτήρες να δίνουν ρεσιτάλ ηλιθιότητας, όπως ο γερουσιαστής (εδώ υποτίθεται ότι καυτηριάζουμε την υποκρισία της εξουσίας) ή ο πρώην σύζυγος, το άθροισμα των IQ των οποίων μετά βίας ανεβαίνει σε θετικά νούμερα. Το κακό παίξιμο της Μουρ, οι απιθανότητες στο σενάριο και άλλα πολλά μετατρέπουν το όλο πράγμα σε δυσβάσταχτο.
Αν θέλετε να δείτε τα βυζιά της Μουρ, το καταλαβαίνω. Αρκεστείτε όμως στις 3- 4 σκηνές στριπτίζ.