"ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΙΣΤΕΡΣ": ΕΝΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ

Κι όμως: Ο σημαντικός γάλλος σκηνοθέτης Jacques Audiard πάει το 2018 στην Αμερική και φτιάχνει ένα εξαιρετικό γουέστερν! Ποιος να το περίμενε; Το "Αδελφοί Σίστερς" (The Sisters Brothers), εκτός πολλών αρετών, διαθέτουν και εξαιρετικό (αντρικό βεβαίως, διότι γυναίκες σχεδόν δεν παίζουν) καστ: Γιοακίν Φίνιξ, Τζον Σ. Ράιλι, Τζέικ Γκίλενχαλντ.
Οι... αδελφοί Αδελφές (καμία σχέση με γκέι, απλώς μια χιουμοριστική πινελιά σε ένα σκοτεινό φιλμ) είναι δύο αδελφοί πιστολάδες (πληρωμένοι δολοφόνοι δηλαδή), διαβόητοι στο Ουέστ. Προσλαμβάνονται από ένα πανίσχυρο κάθαρμα (σχεδόν ποτέ δεν τον βλέπουμε, αλλά ακούμε τις αρνητικές γνώμες των άλλων γι' αυτόν)  για να σκοτώσουν ένα χρυσοθήρα, αφού βεβαίως του αποσπάσουν τη μυστική φόρμουλα, ο οποίος έχει ανακαλύψει ένα χημικό τύπο που μπορεί να ξεχωρίζει αμέσως τον χρυσό από τα νερά του ποταμού. Ο χρυσοθήρας ακολουθείται από έναν ντετέκτιβ του καθάρματος, ο οποίος θα τον εντοπίσει και θα ειδοποιήσει τους Σίστερς για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Όταν τα ίχνη τους όμως θα χαθούν, τα αδελφια θα φτάσουν ως το Σαν Φραντσίσκο προκειμένου να εκτελέσουν την αποστολή τους. Και τότε, αναπάντεχα, οι σχέσεις ανάμεσα στους 4 άντρες θα αρχίσουν να μετατρέπονται ριζικά και με ποικίλους τρόπους.
Πολυεπίπεδο, σκοτεινό γουέστερν (αν και υπάρχει μαύρο χιούμορ), που αναδεικνύει πολλά πράγματα: Τους πολυδιάστατους χαρακτήρες των ηρώων, τις ποικίλες σχέσεις ανάμεσά τους, την απόλυτη κυριαρχία των ισχυρών πάνω στους αδυνάτους (αυτό είναι συνηθισμένο μοτίβο του είδους), την συντριβή των (πολιτικής φύσης) ονείρων κάποιων από τους ήρωες κάτω από την πίεση μιας αφόρητης, ζοφερής πραγματικότητας, ενώ συγχρόνως μιλά συμβολικά για την τεχνολογία και τη συχνά διττή φύση της, ευεργετική για τον άνθρωπο και ταυτόχρονα καταστροφική σε οικολογικό επίπεδο, για την ανάγκη για αγάπη και ανάπαυση ακόμα και των πιο σκληροτράχηλων "πολεμιστών" και, βέβαια, όπως όλα σχεδόν τα γουέστερν, για τις βάρβαρες, απάνθρωπες ρίζες της σύγχρονης Αμερικής, η οποία εν πολλοίς στηρίχτηκε στην απληστία και τον ετσιθελισμό οπλοφορούντων ισχυρών καθαρμάτων και τσούρμων άπληστων και ηλίθιων ευρωπαίων μεταναστών.
Σκοτεινό και θλιμμένο, απόλυτα αντιηρωικό, απαισιόδοξο (με κάποιες μικρές ακτίνες ελπίδας), αλλά και με το μαύρο χιούμορ που λέγαμε στην αρχή, θεωρώ ήδη το φιλμ μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.