ΜΟΥΣΙΚΗ, ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ OVERDOSE ΑΠΟ ΣΙΡΟΠΙΑ

Τώρα θα μου πείτε "τι δουλειά είχες να δεις το "Music and Lyrics"; Ε, συμβαίνουν καμιά φορά και λάθη (όντως βρέθηκα εκεί κατά λάθος). Η ταινία λοιπόν του Marc Lawrence παρουσιάζει για πολλοστή φορά τον Χιου Γκραντ σε αισθηματική κομεντί (δεν βαρέθηκε ακόμα;) αυτή τη φορά με την Ντρου Μπάριμορ. Ξέρετε, στην αρχή δεν πολυσυμπαθιούνται, το πράγμα αρχίζει να αλλάζει σιγά - σιγά, στο τέλος ερωτεύονται τρελά, γελάς λίγο με μερικές καυστικές ατάκες του Χιου, δακρύζεις λίγο εκεί που πάνε να χωρίσουν... τέτοιες πρωτοτυπίες.
Αν κάτι είναι κάπως συμπαθητικό είναι η "κριτική" που κάνει η ταινία (μη φανταστείτε τώρα τίποτα βαθυστόχαστα πράγματα) στην ποπ μουσική (το ελαφρύτερο και βαρετότερο κομμάτι της ποπ για να είμαστε ακριβείς). Στο πώς κατασκευάζονται και διατηρούνται στην επικαιρότητα τα ποπ είδωλα και στην απύθμενη κενότητά τους (βλακεία μήπως έπρεπε να πω;) Αυτά λοιπόν έχουν σχετική πλάκα, όπως και αρκετές ατάκες που αναφέρονται σε στίχους ή τίτλους γνωστών επιτυχιών και παρεισφρύουν συχνά στις κουβέντες των ηρώων. Φυσικά εξώφθαλμες ομοιότητες και αναφορές σε υπαρκτά είδωλα (Wham, Aguilera - Shakira και άλλα τέτοια) είναι απόλυτα ηθελημένες. Το κακό είναι ότι δεν είμαι καθόλου φαν ούτε της ποπ των 80ς ούτε των σύγχρονων ΑγκιλεροΜπριτνεϊΣακίρων που λέγαμε και πριν (στη "σύγκριση" και σχέση των δύο αυτών εποχών αναφέρεται το μη αισθηματικό μέρος της ταινίας), οπότε όλο αυτό - παρά το ότι είναι κατασκευασμένο καθαρά για λόγους feelgood και μόνο - με άφησε αδιάφορο.