DREAMGIRLS: Η ΑΝΟΔΟΣ, Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Το Dreamgirls του Bill Condon είναι πρώτα απ' όλα μιούζικαλ. Δεύτερο, είναι η ιστορία των θρυλικών Supremes, ενός από τα 4-5 πιο πετυχημένα συγκροτήματα της δεκαετίας του 60 (οι άλλοι ήταν οι Beatles, οι Rolling Stones και ίσως 1-2 ακόμα, για να καταλάβετε για τι μεγέθη μιλάμε). Τρίτο, είναι μια ιστορία ανόδου, κατάκτησης της κορυφής, αλλά και όλων των αρνητικών που τη συνοδεύουν. Επειδή τα συνδυάζει όλα αυτά όμως, μη νομίζετε ότι την θεωρώ και πετυχημένη ταινία.
Ως μιούζικαλ (μεταφορά θεατρικού μιούζικαλ στο σινεμά, όπως γίνεται συνήθως) είναι εξειδικευμένο: Θα σας αρέσει μόνον αν είστε λάτρης της μαύρης μουσικής. Της χρυσής περιόδου της σόουλ της δεκαετίας του 60 και της προς το νεροβραστότερο μετεξέλιξής της στη δεκαετία του 70. Σ' αυτή την περίπτωση λοιπόν θα σας αρέσει τουλάχιστον από καθαρά μουσικής πλευράς. Αν πάλι σας ενδιαφέρει η ιστορία της μουσικής, έχετε, όπως είπαμε, την ιστορία των τριών Supremes (και της εταιρίας Motown). Που ξεκίνησαν ως ένα ακόμα γυναικείο μαύρο φωνητικό γκρουπ, αυτονομήθηκαν και σύντομα κατέκτησαν την κορυφή (για την ιστορία είναι το μοναδικό συγκρότημα που είχε στις ΗΠΑ 5 συνεχή Νο 1). Κι εκεί άρχισαν τα εσωτερικά προβλήματα: Η πρώτη και καλύτερη φωνή Florence Ballard παραγκωνίστηκε από την κατώτερη μεν, αλλά πολύ εντυπωσιακότερη ως παρουσία, Diana Ross, η οποία παντρεύτηκε τον ιδρυτή της εταιρίας Berry Gordy και έγινε η βιτρίνα του γκρουπ, για να ακολουθήσει η προσωπική καριέρα της ως σούπερσταρ (εννοείται ότι τα αληθινά ονόματα δεν αναφέρονται, αλλά είναι πασίγνωστο ότι η ταινία φωτογραφίζει τις συγκεκριμένες περιπτωσεις). Το πιο ενδιαφέρον τρίτο επίπεδο είναι αυτό όπου καταγράφονται ο συντηρητισμός, η εμπορικοποίηση και οι παραχωρήσεις που συνοδεύουν την πάσει θυσία διατήρηση στην κορυφή, καθώς και η βαθμιαία μεταμόρφωση του εταιριάρχη και συζύγου από οραματιστή, ιδεολόγο και πρωτοπόρο των πρώτων καιρών σε στυγνό, αδίστακτο και καταπιεστικό μεγαλοεπιχειρηματία στο τέλος, στα χέρια του οποίου κάθε προσπάθεια αυθεντικότητας και ανανέωσης είναι καταδικασμένη. Φυσικά η συγκεκριμένη αυτή περίπτωση έχει προεκτάσεις και αποκτά ευρύτερο ενδιαφέρον για το τι γενικά συμβαίνει εκεί πάνω.
Ωστόσο σαν ταινία, ενώ μου κράτησε το ενδιαφέρον στην αρχή, μου φάνηκε ότι έκανε μια μεγάλη κοιλιά στη συνέχεια, οδεύοντας προς ένα μάλλον δακρύβρεκτο μελό (η περίπτωση της μοίρας και της κατάπτωσής της Ballard, ερμηνευμένη ωστόσο δυνατά από την Jennifer Hudson, που δίκαια πήρε το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου). Η οποία κοιλιά συνοδεύεται και από βαρετότερη (για μένα) γλυκερή μουσική, που αντικαθιστά τη νευρώδη σόουλ της αρχής. Για την ιστορία και πάλι, η αληθινή Ballard πέθανε φτωχή και ξεχασμένη το 1976, αυτό όμως δεν το δείχνει η ταινία. Στα ατού και ο πολύ καλός εδώ Έντι Μέρφι σε ρόλο παρηκαμασμένου πρώην σόουλ σταρ. Συνολικά μάλλον βαρέθηκα όπως σας είπα - αν και, βέβαια, πρόκειται για άρτια και εντυπωσιακή παραγωγή. Αν σας ενδιαφέρει η εποχή ή/και το συγκεκριμένο γκρουπ, δείτε το.