ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ, ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ
Δυστυχώς, μετά από δύο πολύ δυνατές ταινίες, ήρθε η ώρα να με απογοητεύσει και ο Darren Aronofsky. "Η πηγή της ζωής" (The Fountain) φλυαρεί ακατάπαυστα για μεταφυσικά και φιλοσοφικά ζητήματα, είναι πνιγμένη μέχρις εκεί που δεν παίρνει στον βουδισμό, στις περί μετεμψύχωσης θεωρίες, καθώς και σ΄αυτές περί αθανασίας (της ψυχής, υποθέτω, αν και οι προσπάθειες του επιστήμονα αποβλέπουν και στη σωματική αθανασία) και σαν γενικό συμπέρασμα μας υποδεικνύει το ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, να μην τον φοβόμαστε και να μη θρηνούμε (τώρα το αν αυτό πρέπει να γίνει λόγω της βεβαιότητας ότι η ψυχή είναι ούτως ή άλλως αθάνατη ή για άλλους λόγους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος).
Καλά και ενδιαφέροντα όλα αυτά, πλην όμως η χαώδης αφήγηση, οι συχνές επαναλήψεις και το "ανοιχτό" (για να το θέσω κομψά) τέλος με άφησαν αρκετά ανικανοποίητο. Ειδική βεβαίως αναφορά πρέπει να γίνει στην πολύ εντυπωσιακή εικόνα: Χρησιμοποιώντας μια περιορισμένη χρωματική γκάμα με κυρίαρχο το χρυσό, ο Aronofsky πετυχαίνει μεν ορισμένες αξέχαστες εικόνες, πλην όμως "μπουχτίζει" τον θεατή από ένα είδος μεταφυσικού - καλλιγραφικού overdose. Αφείστε που κάποιες πρόδηλα βουδιστικές σκηνές ήταν σα να έβγαιναν κατ' ευθείαν από τα εξώφυλλα των Buddha Bar...
Γενικά βρήκα το φιλμ πομπώδες, μεγαλεπήβολο, μεγαλόστομο, αλλά και αφελές ταυτόχρονα κι όλη αυτή η ρητορεία για την αιώνια αγάπη, την αιώνια ζωή και άλλα αιώνια με κούρασε, καθώς θεωρώ ότι δεν συνοδευόταν από το απαιτούμενο νεύρο. Όλα αυτά βέβαια είναι προσωπικές απόψεις, που έχουν να κάνουν και με το ότι η όλη new age φάση δεν με συγκινεί ιδιαίτερα. Ίσως θεατές πιο μυημένοι από μένα σε εξ ανατολών μεταφυσικές να λατρέψουν την ταινία (αν και η έλλειψη νεύρου νομίζω ότι ισχύει γενικότερα).
Παρ' όλα αυτά ο Aronofsky παραμένει σίγουρα ένας απρόβλεπτος, τολμηρός και με όραμα δημιουργός (άσχετα αν στην συγκεκριμένη ταινία πιστεύω ότι "δεν του βγήκε"), που κάνει πράγματα που λίγοι τολμούν να κάνουν ή έστω να καταπιαστούν και θα εξακολουθήσω να περιμένω με ενδιαφέρον κάθε νέα δουλειά του. Και ίσως και να μπορούσα να συστήσω το Fοuntain, αν μη τι άλλο, ως ξεχωριστή οπτική εμπειρία.
Ετικέτες "Fountain (the)" (2006), Aronofsky Darren
posted by vandimir @ 7:40 μ.μ.
6 Comments:
Αυτα ακουω και εγω και αρνουμαι να παω να την δω...
εγώ να ρωτήσω που ακριβώς είδατε ότι μιλάει οπουδήποτε για την αθανασιά της ψυχής? Δεν υπάρχει καμία τέτοια αναφορά στην ταινία και επομένως και το συμπέρασμα που αναφέρεις - η ζωή αξίζει ώς αθανασία - είναι το ακριβώς αντίθετο της ταινίας - η ζωή αξίζει ως ζωή και μόνο - μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο αφού αυτός με την σειρά του γεννάει - άλλη - ζωή.
Ταυτόχρονα αν και εμφανίζει βουδιστικές εικόνες δεν έχει πουθενά βουδιστική θεώρρηση - μέχρι και με χριστιανικά ιδεωδη περι θυσίας του θεανθρώπου είναι συμβατη.
Γενικα γιατί τόσο παρεξήγηση για την ταινία? θέλει απλά λίγο ήρεμη προσωπική σκέψη και ενδοσκόπηση και μπορεί να γινει ολοφάνερη στο μεγαλείο της.
επίσης δεν υπάρχει πουθενά ούτε αιώνια αγάπη ούτε αιώνια ζωή ούτε αιώνιο κάτι. υπάρχει ζωή και αγάπη που δικαιώνεται αφαυτού και υπάρχει και ο κύκλςο της ζωής και του θανάτου ο άπειρα επαναλαμβανόμενος. και αυτά είναι απλά γεγονότα.
τόσο απλά όσο τα χόρτα που φυτρώνουν σε χορταριασμένα μνήματα.
Τώρα φοβάμαι ότι εσύ έχεις παρεξηγήσει κάποια από τα συμπεράσματά μου. ΟΚ, το ότι δεν μου άρεσε η ταινία είναι σαφές (αν και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε αρκετά και γράφω θετικά για τον Α. στο τέλος του κειμένου. Ο άνθρωπος είναι όντως ενδιαφέρων).
Στα συμπεράσματα όμως τώρα: Στο γενικό νόημα συμφωνήσαμε, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβες. Έγραψα:
"...σαν γενικό συμπέρασμα μας υποδεικνύει το ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, να μην τον φοβόμαστε και να μη θρηνούμε (τώρα το αν αυτό πρέπει να γίνει λόγω της βεβαιότητας ότι η ψυχή είναι ούτως ή άλλως αθάνατη ή για άλλους λόγους, δεν είμαι και πολύ βέβαιος)."
Τα εντός παρένθεσης αφορούν προσωπικά σεναριακά προβλήματα που είχα, αλλά το συμπέρασμα είναι αυτό ακριβώς: Συμφιλίωση με τον θάνατο! Δεν ανέφερα ποτέ το συμπέρασμα "η ζωή αξίζει ώς αθανασία". Είπα ακριβώς το αντίθετο. Ότι το ξεπέρασμα της οδύνης βρίσκεται στη συμφιλίωση με το θάνατο (είπαμε, σ΄αυτό συμφωνώ και μαζί σου και με τον Α.) Δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό. Οι αντιρήσεις μου είναι για την ταινία γενικότερα, τους τρόπους με τους οποίους φτάνει σ' αυτό το συμπέρασμα.
Ξέρεις, ένα συμπέρασμα με το οποίο συμφωνούμε, δεν είναι αρκετό να μας κάνει να αγαπήσουμε μια ταινία. Θέλω να πω, η Syriana π.x. (εντελώς άσχετο παράδειγμα, αλλά...) είναι μια ταινία με την οποία ιδεολογικά συμφωνούσα απόλυτα, πλην όμως δεν μου άρεσε σαν ταινία (θα το δεις αν θέλεις στο σχετικό μου κείμενο).
Όσο για την αθανασία της ψυχής κι εγώ αναρωτιέμαι αν όντως υπονοεί κάτι τέτοιο, κι αυτό, επαναλαμβάνω, λόγω του ότι σεναριακά δεν μου ήταν καθόλου ξεκάθαρη η ταινία.
Θα με συγχωρήσεις, τέλος, αν εξακολουθώ να πιστεύω ότι η έννοια της αιωνιότητας σε διάφορα επίπεδα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στο φιλμ.
Θέλω πολύ να το δω, αλλάδεν το έχω καταφέρει ακόμα. Το κείμενό σου πάντως μου έφερε με τη μία στο νου ένα στίχο των Pearl Jam :
"I know I was born and I know that I'll die,the inbetween is mine. I am mine"..
Ωραίοι στίχοι!
Καλημέρα!
Μου άρεσε πολύ το Fountain. Με εντυπωσίασε το κόνσεπτ αλλά και όλη αυτή η ατμόσφαιρα των χρωμάτων, του μυστηρίου, των φλας μπακ μελλον-παρον-παρελθον. Για μένα καλύτερη του Αρνόφσκι είναι το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο αλλά μπορώ να πω ότι και αυτή εδώ είναι δείγμα φοβερής δουλειάς και ταλέντου φυσικά...
Περιττό νομίζω να αναφέρω το μαγευτικό σάουντρακ του Κλιντ Μάνσελ!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home