ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ

Το Stir of Echoes (Ψίθυροι των Πνευμάτων) του David Koepp είναι μια ακόμα ταινία με φαντάσματα. Γυρισμένη το 1999, έχει σαν ατού της τον Κέβιν Μπέικον, που σηκώνει όλο το βάρος της ερμηνείας, προσπαθεί να είναι τρομακτική (αλλά δεν είναι τόσο) και γενικά, το μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και μάλιστα με πολύ καλύτερο τρόπο, κυρίως από ασιάτες, ανάμεσα στους οποίους οι ιστορίες με πνεύματα και φαντάσματα είναι συνηθέστατες. Αλήθεια, πόσες φορές έχετε δει στοιχειωμένο σπίτι, επειδή κάποιο φάντασμα (που ανήκε φυσικά σε άτομο που πέθανε με βίαιο τρόπο) "πιέζει" για να γίνει αντιληπτό και να λυτρωθεί; Δεν είναι ότι είναι εντελώς κακή ταινία, αλλά να, είναι σχετικά άνευρη και έχεις συνεχώς την αίσθηση πως "κάπου το ξέρεις αυτό".
Από τα θετικά σημεία θεωρώ κάτι που σπάνια δείχνεται σε ταινίες του είδους: ΟΚ, υπάρχει πάντοτε κάποιος/οι που βλέπουν περίεργα πράγματα, ενώ οι γύρω τους δεν παίρνουν χαμπάρι. Δεν είναι απόλυτα φυσικό αυτοί οι "ελαφροϊσκιωτοι" να σαλτάρουν πλήρως; Ενώ λοιπόν αυτό το σαλτάρισμα σπάνια το βλέπουμε, εδώ ο Μπέικον τα παίζει κανονικά, καταστρέφει άθελά του τη σχέση με τη γυναίκα του, γίνεται άλλος άνθρωπος γεμάτος ψυχαναγκασμούς όταν τα φαινόμενα αρχίζουν να πληθαίνουν. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Α, υπάρχει και το αστυνομικό στοιχείο, το "ποιος το έκανε" που κάτι προσθέτει. Αυτά τα λίγα μόνο.