ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ Ή ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Ο "Καθοδηγητής" (The Good Shepherd είναι ο πραγματικός τίτλος) είναι η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο Robert De Niro. Και αποφασίζει να καταπιαστεί με ένα δύσκολο και τολμηρό θέμα: Την ίδρυση και - έμμεσα - την ιστορία της διαβόητης CIA, από τον πόλεμο μέχρι το 1961 και το φιάσκο των αμερικανών στον κουβανέζικο Κόλπο των Χοίρων. Διαβάζω (χωρίς να έχω προσωπική άποψη λόγω άγνοιας του θέματος) ότι η ταινία είναι ιστορικά ακριβής. Η σκηνοθεσία είναι κι αυτή ακριβής και ο Ντε Νίρο δείχνει έμπειρος και σίγουρος στον σπάνιο γι' αυτόν ρόλο πίσω από την κάμερα. Η δε ιδεολογική του σκοπιά είναι "προοδευτική" (τετριμμένος όρος, ε;), αφού δεν έχει πρόβλημα να δείξει τις σκοτεινές μεθόδους, τα λάθη, τον στα όρια του φασισμού πατριωτισμό των ιδρυτών και των πρώτων στελεχών της CIA και την επίσης σκοτεινή, συνωμοσιολογική ατμόσφαιρα που επικρατεί στους κόλπους της.
Οι προσωπικές μου αντιρρήσεις βρίσκονται κυρίως στην ατέλειωτη διάρκεια και τους σχετικά αργούς ρυθμούς, που με έκαναν να πλήξω αρκετά. Όχι, δεν νομίζω ότι άξιζε 167 ολόκληρα λεπτά όλη αυτή η καταγραφή. Βρίσκονται επίσης στο (μυθοπλαστικό) θέμα στο οποίο επικεντρώνεται - πέρα από το καθαρά ιστορικό: Στο γεγονός ότι ένας από τους βασικούς πρώτους πράκτορες αυτοπαγιδεύεται, χάνει κάθε ίχνος ιδιωτικής, προσωπικής ζωής και τελικά οδηγείται στη μοναξιά και τη δυστυχία (επόμενο βεβαίως αν επιλέγεις μια ζωή γεμάτη μυστικά, για τα οποία ούτε στους πλέον αγαπημένους σου επιτρέπεται να πεις το παραμικρό και καθ' ότι "όποιον ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών οι κότες"). Ενώ λοιπόν ο Σπίλμπεργκ στο "Μόναχο" μας έδειξε πολύ καλά τη διάσταση αυτή (αν και η ταινία του συνολικά μου φάνηκε κατώτερη), ο Ντε Νίρο επιλέγει έναν χαρακτήρα που είναι από τη φύση του κρυψίνους, ψυχρός, που έχει τη συνωμοτικότητα στο αίμα του από παιδάκι (πολύ καλός σ' αυτό ο Ντέιμον), οπότε η καταστροφική επίδραση της ίδιας της έπαγγελματικής του ενασχόλησης στην προσωπική του ζωή ακυρώνεται κατά κάποιον τρόπο (σα να λέμε δηλαδή ότι δεν τον καταστρέφει η δουλειά του, αλλά "τα ήθελε ο τέτοιος του").
Πέραν αυτών πάντως θα απολαύσετε ένα από τα πλουσιότερα καστ που έγιναν ποτέ (Ντέιμον, Αν. Τζολί, Ντε Νίρο, Τορτούρο, Άλεκ Μπάλντουιν, Ουίλιαμ Χαρτ, Τζον Πέσι κλπ.)
ΥΓ: Η στροφή του Χόλιγουντ σε "δημοκρατικότερες" και "αριστερότερες" (για τα στενότατα αμερικάνικα όρια της λέξης) κατευθύνσεις που πολλάκις έχουμε επισημάνει, συνεχίζεται. Ίσως πλέον οι πάντες έχουν απηυδήσει με την σχεδόν φασιστική πολιτική της κυβέρνησης Μπους και αυτό να είναι η έμμεση αντίδραση).