ΟΙ "FABELMANS" Ή Ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

 

Το 2022 ο πολύς Steven Spielberg γυρίζει τη μοναδική μέχρι σήμερα καθαρά αυτοβιογραφική του ταινία: Οι "Fabelmans" είναι η εξιστόρηση των παιδικών και εφηβικών του χρόνων στους κόλπους μιας οικογένειας στοργικής και ζεστής μεν, αλλά οπωσδήποτε "παράξενης". Πολύ καλή η Μισέλ Ουίλιαμς στο ρόλο της μητέρας - σχεδόν κεντρική φιγούρα το φιλμ. 

Έτσι λοιπόν παρακολουθούμε σκηνές οικογενειακής θαλπωρής, τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη (ο Στίβεν είχε δύο αδελφές), τις δυσκολίες προσαρμογής μετά από μια δύσκολη μετακόμιση, τις σχολικές περιπέτειες, το έντονο εβραϊκό στοιχείο, τη διάλυση της οικογένειας (με γαλήνιο και φιλικό τρόπο όμως) κλπ.

"Και τι μας ενδιαφέρει η παιδικοεφηβική ηλικία του Στίβεν;", θα μου πείτε. Και όντως πιθανόν να μη μας ενδιαφέρει. Να όμως που σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι ανάμεσα σε αναφορές σε ευρύτερα θέματα που μας αφορούν όλους, όπως η βίωση ενός χωρισμού από ένα παιδί, ο ρατσισμός και η προκατάληψη (εδώ ενάντια στους εβραίους) κλπ., υπάρχει ένα απόλυτα κυρίαρχο θέμα, που δεσπόζει και διαπερνά ολόκληρο το φιλμ και που επίτηδες άφησα τελευταίο: Αυτό της κινηματογραφοφιλίας. Είναι σαν να έχει φτιαχτεί ολόκληρη η ταινία για να δείξει όχι τόσο τις οικογενειακές καταβολές του σκηνοθέτη, αλλά κυρίως την απαρχή, την ανάπτυξη και την "έκρηξη" μιας καλπάζουσας κινηματογραφοφιλίας, που αποτέλεσε αρχικά έναν κεραυνοβόλο έρωτα (ο Σπίλμπεργκ θυμάται πολύ καλά την πρώτη ταινία που είδε ποτέ και το σοκ που του προκάλεσε) για να καταλήξει στα αποτελέσματα και να δώσει τους καρπούς που όλοι σήμερα γνωρίζουμε. Οπότε τελικά μπορούμε να πούμε ότι ολόκληρο το μεγάλης διάρκειας αυτό φιλμ δεν είναι παρά ένας δοξαστικός ύμνος στην απίστευτη μαγεία του σινεμά.

Πάντως, παρά το ότι το παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον, δεν μπορώ να το θεωρήσω μεγάλη ταινία ούτε να συμμεριστώ κάποιες παραληρηματικές κριτικές. Προσοχή όμως: Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό. Έχει αποδειχτεί δεκάδες φορές άλλωστε ότι ο Σπίλμπεργκ, αν μη τι άλλο, ξέρει να αφηγείται.