Ο ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ "ΩΡΟΛΟΓΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ SAINT-PAUL"

 

Το 1974  ο σημαντικός γάλλος δημιουργός Bertrand Tavernier (1941-2021) γυρίζει τον "Ωρολογοποιό του Saint-Paul", με τον καταπληκτικό Φιλίπ Νουαρέ στο βασικό ρόλο, ο οποίος έχει παίξει και σε άλλα φιλμ του σκηνοθέτη, και τον Ζαν Ροσφόρ. Θα μπορούσα να τη θεωρήσω από τις πιο ωραίες και αρκετά άγνωστες ταινίες των 70ς.

Ο ήρωας είναι ένας μεσήλικας χήρος ωρολογοποιός και αποτελεί το άκρον άωτον του συνηθισμένου ανθρώπου. Όχι "κακός" ή απαράδεκτα συντηρητικός. Το γλεντά με τους φίλους του, γελάνε αρκετά, πίνουν λίγο και η ζωή κυλά σε μια γλυκιά ρουτίνα. Ώσπου ξαφνικά μαθαίνει ότι ο 20κάτι γιος του έχει συλληφθεί κατηγορούμενος για φόνο. Ολόκληρη η ζωή του θα ανατραπεί και θα αρχίσει ένας αγώνας για να μάθει τι ακριβώς έχει συμβεί. Συγχρόνως θα αναπτύξει μια στα-όρια-της-φιλικής σχέση με τον επιθεωρητή που ερευνά την υπόθεση.

Το φιλμ μιλά για κάτι που μπορεί να συμβεί με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους (από έναν πόλεμο ή φυσική καταστροφή έως ένα πρόβλημα υγείας ή μια απροσδόκητη οικογενειακή ιστορία) σε οποιονδήποτε από εμάς : Την ακούσια ριζική αλλαγή της καθημερινότητάς μας. Δυστυχώς είμαστε απόλυτα εκτεθειμένοι σε κάτι τέτοιο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να εμποδίσουμε γεγονότα ή καταστάσεις που μας ξεπερνούν. Συγχρόνως όμως η ρεαλιστική αυτή ταινία εμπλέκει με αριστοτεχνικό τρόπο και άλλα σημαντικά θέματα: Την απόλυτα ανθρώπινη, συναισθηματική πλευρά, παρακολουθώντας πειστικά τον χαρακτήρα και τις αντιδράσεις ενός κοινού ανθρώπου σε κάτι που αλλάζει βίαια τα πάντα, την κοινωνική πλευρά (ποιες είναι οι σχέσεις του ήρωα με το γιο του; Τελικά γνωρίζει κάτι γι' αυτόν ή είναι δύο απομονωμένοι μεταξύ τους άνθρωποι;), αλλά και την πολιτική (γιατί και πώς έχει συμβεί ό,τι έχει συμβεί; Μήπως τα πάντα έχουν τις ρίζες τους σε πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις / παθογένειες;). Τελικά τι σπρώχνει έναν κοινότοπο, αδιάφορο τύπο στα όρια του ηρωισμού και, ίσως, της συνειδητοποίησης της αληθινής κατάστασης των πραγμάτων;

Η ταινία είναι χαμηλότονη, δίχως εξάρσεις και ανατροπές, έως και βραδυφλεγής, ωστόσο την απόλαυσα όσο λίγες άλλες. Θα επαναλάβω αυτό που είπα στην αρχή: Για μένα αποτελεί ένα από τα άγνωστα διαμάντια των 70ς.