ΣΤΗΝ ΑΦΟΡΗΤΗ ΑΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ "BARDO"

Κανονικά ο μεξικανός Alejandro Inarritu μου αρέσει πολύ και πάντοτε παρακολουθούσα το έργο του. Μέχρι το 2022 που έκανε το ανοικονόμητο "Bardo, falsa crónica de unas cuantas verdades" (Μπάρντο, το Ψευδές Χρονικό ενός σωρού Αλήθειες), απ' όπου άρχισα να τον φοβάμαι.

Ένας διάσημος και βραβευμένος μεξικάνος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ που ζει και δουλεύει στις ΗΠΑ επιστρέφει με την οικογένειά του για λίγο στην πατρίδα του για να παραλάβει ένα σημαντικό βραβείο. Από εκεί και πέρα το φιλμ είναι πλημμυρισμένο από τις φαντασιώσεις του, τους εφιάλτες του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του που μεταμορφώνονται σε εικόνες, την αλαζονεία  και την (περίπου) ανθρωποφοβία του. 

Ουσιαστικά (θέλει να) είναι μια φελινική ταινία, με πρότυπο βεβαίως - αυτό είναι ξεκάθαρο - το περίφημο "8 1/2". Ωστόσο κατά τη γνώμη μου ο Ιναρίτου σπάει τα μούτρα του όταν πασχίζει να αναμετρηθεί με το πρότυπό του. Η ουσία είναι ότι προσωπικά βρέθηκα αφόρητα στην πάνω από δυόμιση ώρες διάρκεια του φιλμ (κάθε λίγο έριχνα ματιές στην ώρα για να μάθω πόσο ακόμα θέλει για να τελειώσει). Βασικά μας μιλά (με αλληγορικό τρόπο) για τα δημιουργικά αδιέξοδα του καλλιτέχνη, για την απέχθειά του στα βραβεία και τις κάθε λογής επίσημες συγκεντρώσεις και αναγνωρίσεις και, ίσως κυρίως, για τις πολύπλοκες σχέσεις αγάπης - μίσους της χώρας του (και των επιφανών καλλιτεχνών της) με τις γειτονικές πανίσχυρες και πολιτισμικά (εκτός των άλλων) ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ. Καλά όλα αυτά, αλλά είναι τόσο φλύαρα, εγωκεντρικά και δοσμένα με "βαρύ" τρόπο που κουράστηκα αφάνταστα. Οι συχνά όμορφες και εξ ίσου συχνά σουρεαλιστικές εικόνες φοβάμαι ότι δεν αρκούν για να κάνουν μια καλή ταινία.