Ο "ΦΑΝΤΟΜΑΣ", Ο ΛΟΥΙ ΝΤΕ ΦΙΝΕΣ ΚΑΙ Η ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

 

Είχα δει παιδάκι κάποιες ταινίες με τον Λουί Ντε Φινές και βρήκα τη  ευκαιρία, από καθαρή περιέργεια, να δω κάποια απ' αυτές για να μάθω πόσο αντέχει σήμερα. Ε, λοιπόν, δεν... (κατά τη γνώμη μου πάντα). Η ταινία, που επέλεξα στην τύχη, ήταν ο "Φαντομάς" (1964) του Andre Ηunebelle (1896-1985), με τον Λουί ντε Φινές βεβαίως, το Ζαν Μαρέ και τη Μιλέν Ντεμονζό.

Ο περιβόητος κακοποιός Φαντομάς βασίζει την εγκληματική του δράση στο ότι μπορεί να μεταμφιέζεται σε ό,τι θέλει, ακόμα και αποκτώντας πρόσωπα άλλων, και να δρα έτσι με όποια ταυτότητα επιθυμεί. Κανείς δεν ξέρει το αληθινό του πρόσωπο (ούτε κι εμείς, αφού ποτέ δεν θα αποκαλυφτεί στο φιλμ). Ο ντε Φινές είναι ο νευρικός αρχηγός της αστυνομίας που - μάταια - τον κυνηγά. 

Ο συγκεκριμένος Φαντομάς μπορεί να είναι ο ήρωας δημοφιλών μυθιστορημάτων των αρχών του 20ού αιώνα (κάτι σαν τον Αρσέν Λουπέν) και των αντίστοιχων βουβών ταινιών του Φεγιάντ, ωστόσο σ' αυτή εδώ η αναβίωσή του σαφώς μοιάζει με το ιταλικό κόμικς Diabolik, που πρωτοβγήκε το 1962 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη χώρα του. Σ' αυτό ο ήρωας κάνει ό,τι ακριβώς ο εδώ Φαντομάς. 

Καλά όλα αυτά, αλλά, παρά το ότι προφανώς πρόκειται για κωμωδία, με το ζόρι κατάφερα να χαμογελάσω. Όσο για το σενάριο, είναι κάτι παραπάνω από προσχηματικό και εύκολο, με τα πάντα να γίνονται με απόλυτη ευκολία. Τελικά μου φαίνεται ότι ταιριάζει για σημερινό κοινό ηλικιακά μικρότερο από εφηβικό (οι έφηβοι ξέρουν πάρα πολλά σήμερα για να διασκεδάσουν και να αφεθούν στην απίστευτη αφέλεια των όσων συμβαίνουν). Μένει ως το μόνο διασκεδαστικό στοιχείο ο πάντα νευρικός χαρακτήρας του ντε Φινές / επιθεωρητή, που μπορεί να βγάλει γέλιο με τις γκριμάτσες, τις κινήσεις του, το οξύθυμο και νευρικό του χαρακτήρα του κλπ. 

Φοβάμαι πάντως ότι για μένα το φιλμ είναι ο ορισμός του ξεπερασμένου.