"Σ'ΑΓΑΠΩ, Σ'ΑΓΑΠΩ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ Μ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ...

 

Ο Alain Resnais (1922-1014) είναι ένας από τους πλέον εγκεφαλικούς και "δύσκολους" σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά. Το 1968, ενώ το γαλλικό "Νέο Κύμα" ήταν ακόμα νωπό, γυρίζει το "Σ' αγαπώ, Σ' αγαπώ" (Je t'aime, Je t'aime) με τους Κλοντ Ριτς και την Όλγα Ζωρζ-Πικό, ένα φιλμ τυπικά επιστημονικής φαντασίας, αλλά (αυστηρά) με τους όρους του Ρενέ.

Ένας άνθρωπος που έχει επιχειρήσει να αυτοκτονήσει δέχεται να γίνει "πειραματόζωο" επιστημόνων που δουλεύουν πάνω στο θέμα του ταξιδιού στο χρόνο και μέχρι τότε έχουν πειραματιστεί μόνο με ποντίκια. Αποφασίζεται να τον στείλουν πίσω, στο πολύ κοντινό παρελθόν. Ωστόσο ένα σφάλμα στη μηχανή θα τον παγιδέψει εκεί, με αποτέλεσμα να (ξανα)ζεί επεισόδια από το παρελθόν του, αλλά με τυχαίο τρόπο, με μπερδεμένη σειρά.

Η ιστορία αυτή δίνει στο Ρενέ την αφορμή για να μιλήσει για τη μνήμη, ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Ουσιαστικά πρόκειται για τις ερωτικές ιστορίες του ήρωα με δύο γυναίκες, την πρώην σύζυγό του και μία κοπέλα που γνωρίζει στη δουλειά του. Εμείς (και εκείνος) βλέπουμε αποσπάσματα με τυχαία σειρά και διαφορετική διάρκεια (π.χ. μια σκηνή 1 χρόνο πριν που διαρκεί 2 λεπτά και αμέσως μετά μια σκηνή 7 χρόνια πριν που διαρκεί 4 λεπτά). Ουσιαστικά παρακολουθούμε τα σκόρπια κομμάτια ενός παζλ, που ο θεατής προσπαθεί να ενώσει ώστε να αποκρυπτογραφήσει την ιστορία του ήρωα. Γι' αυτό έγραψα στην αρχή ότι "μιλά για τη μνήμη". Έτσι δεν λειτουργεί και η μνήμη μας; Αποσπασματικά; Δεν εμφανίζεται ξαφνικά μια ανάμνηση, χάνεται και μετά από ένα λεπτό ή 10 μέρες μπορεί να αναδυθεί κάποια άλλη, άσχετη;

Προσωπικά δεν αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του Ρενέ, ωστόσο το ενδιαφέρον της είναι αναμφισβήτητο.