"NASHVILLE" Ή ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΧΑΟΣ

 

Το 1975 ο Robert Altman (1925-2006) γυρίζει το σχεδόν τρίωρης διάρκειας "Nashville", αναφορά βεβαίως στη θρυλική πόλη - πρωτεύουσα της κάντρι. Εδώ δοκιμάζει για πρώτη φορά αυτό που πολύ αργότερα θα έκανε στα "Στιγμιότυπα" και άλλα φιλμ του: Τις πολλές, άσχετες μεταξύ τους, πλην όμως διαπλεκόμενες ιστορίες. Επίσης το πλήθος των μεγάλων ονομάτων που εμφανίζονται, κάποιοι σε μικρούς ρόλους (πολλοί υπήρξαν μεγάλοι σταρ των 70ς και 80ς): Κιθ Καραντάιν, Κάρεν Μπλακ, Σέλι Ντιβάλ, Νεντ Μπίτι, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Λίλι Τόμλιν, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Έλιοτ Γκουλντ, Τζούλι Κρίστι κ.α.).

Στο Νάσβιλ διαδραματίζονται ταυτόχρονα πολλές ιστορίες. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν επίκεντρο την κάντρι, καθώς η πόλη είναι η κοιτίδα της: Διάσημοι τραγουδιστές και τραγουδίστριες, wanabe σταρς, καμαρίνια, παρασκήνια και συναυλίες, αλλά και οι προσωπικές ζωές όλων αυτών, οι έρωτες, οι καταρρεύσεις και οι υστερίες τους, οι απιστίες και οι σχέσεις με μάνατζερς και κοινό... Και όχι μόνο: Ένας image maker  ενός πολιτικού, ο οποίος κατεβαίνει ως ανεξάρτητος πρόεδρος των ΗΠΑ, μπαινοβγαίνει στο σκηνικό, κλείνει συναυλίες υπέρ του υποψήφιου και αρθρώνει έναν πολιτικό λόγο που κινείται ανάμεσα στην ανατροπή του κατεστημένου και το... κιτς. Οι περισσότεροι από τους ήρωες θα συναντηθούν προς το τέλος σε μια μεγάλη συναυλία με απρόσμενη κατάληξη.

Ο Altman αγαπούσε την κάντρι. Αυτό φαίνεται καθαρά και, πριν απ' οτιδήποτε άλλο, η ταινία είναι ένα μεγάλο αφιέρωμα σ' αυτή. Εδώ καταφέρνει να την αναμείξει με το γενικότερο κλίμα της Αμερικής της εποχής, την πολιτική, τον τρόπο σκέψης, την αισθητική (ή μη αισθητική αν θέλετε). Φυσικά τα τραγούδια του αποκλειστικά αμερικάνικου αυτού είδους κυριαρχούν (αν λοιπόν απεχθάνεστε την κάντρι, εγώ σας προειδοποίησα). Υπάρχουν πάνω από 30 (!) χαρακτήρες, αλλά νομίζω ότι καταφέρνει να σκιαγραφήσει αδρά όλους τους, ώστε να συμπάσχουμε μαζί τους και να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις ιστορίες τους.

 Η ταινία, με τη μεγάλη διάρκεια και το χάος της, άλλους κουράζει κι άλλους κάνει να μιλούν για αριστούργημα. Προσωπικά μου αρέσει πολύ (δίχως όμως να τη θεωρώ και αριστούργημα). Διαλέγετε και παίρνετε. Σίγουρα πάντως πρόκειται για σημαντικό φιλμ.