ΜΙΑ "ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ" ΜΕΤΡΙΑ ΓΙΑ WES ANDERSON

Είμαι φαν του Wes Anderson (συνήθως). Ωστόσο στο "The French Dispatch" (Η Γαλλική Αποστολή) του 2021, ενώ διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της τέχνης και του ύφους του, μου φάνηκε συνολικά μάλλον βαρετή.

Σε μια φανταστική γαλλική πόλη πεθαίνει ο εκδότης μιας πετυχημένης εφημερίδας και, ακολουθώντας τη διαθήκη του, οι συντάκτες μαζεύονται για να θυμηθούν (και να γράψουν) ο καθένας από μία χαρακτηριστική ιστορία από τα τόσα χρόνια κυκλοφορίας της, καθώς και έναν επικήδειο. Αυτά θα αποτελέσουν το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας.

Η ταινία, κωμική, με το χαρακτηριστικό χιούμορ του δημιουργού της, είναι σπονδυλωτή (παρακολουθούμε τις 4 ιστορίες) και, όπως και το "Budapest Hotel" διαθέτει πλειάδα σούπερ ηθοποιών: Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Φράνσις Μακ Ντέρμοντ, Λέα Σεϊντού, Τιμοτέ Σαλαμέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Άντριεν Μπρόντι, Όουεν Γουίλσον, Έντουαρντ Νόρτον κ.ά. Υπάρχουν πολλά έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, υπάρχει πλήθος, μα πλήθος αναφορών (από τον Μάη του 68 έως τον ιάπωνα ζωγράφο που έζησε στο Παρίσι Foujita ή τον Τατί), υπάρχουν αστείες σκηνές, υπάρχει νοσταλγία για την "παλιά, καλή δημοσιογραφία" (που μοιάζει να είναι το κύριο θέμα του φιλμ) - αντίθετα με τον σημερινό κιτρινισμό που έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου κλπ. κλπ. Έλα ντε όμως που όλη αυτή η περίτεχνη κατασκευή μου φάνηκε να μη δένει, να μην έχει ίσως λόγο ύπαρξης... Ήταν η έλλειψη δυνατών συναισθημάτων; Η έλλειψη μιας δυνατής ενιαίας ιστορίας; Δεν ξέρω, αλλά συνολικά μου φάνηκε σαν μια όμορφη και πολύχρωμη φούσκα, που ως τέτοια δεν περιείχε και πολλά πράγματα... 

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διασκεδάσετε (κι εγώ άλλωστε, αλλά μόνο σε ορισμένα σημεία). Συνολικά όμως το ξέχασα βγαίνοντας από την αίθουσα. Αγαπώ πάντα τον W. Anderson και περιμένω να κάνει κάτι πιο "σφιχτό".

ΥΓ: Ο μόνος λόγος που θα το ξανάβλεπα σπίτι μου θα ήταν για να το σταματώ κάθε λίγο και να ανακαλύπτω, αν μπορώ, τις πολλές αναφορές. Έτσι, ως παιχνίδι.