ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΟ "ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ"

 Τον ισπανό Carlos Vermut τον είχαμε γνωρίσει το 2014 με το "Magical Girl". Το 2018 γυρίζει το "Ποιος θα σου τραγουδήσει" (Quién te cantará), μια ταινία που θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω "αλμοδοβαρική" (αν και ο Vermut έχει προσθέσει ένα περίεργο, αμφίσημο και ανοιχτό τέλος).

Μια διάσημη τραγουδίστρια που έχει αποσυρθεί κουρασμένη από τη διασημότητα και την επιτυχία, παθαίνει μετά από ατύχημα αμνησία. Το γεγονός έρχεται τη χειρότερη δυνατή στιγμή, καθώς - για καθαρά οικονομικούς λόγους - έχει αρχίσει να προετοιμάζει την πολυαναμενόμενη επιστροφή της με μια σειρά συναυλιών. Η μοναδική που γνωρίζει την αλήθεια είναι μια μεσήλικας γυναίκα, η μόνη που σπάει την απόλυτη μοναξιά της ντίβας και είναι συγχρόνως μάνατζερ και καλύτερή της φίλη. Στην απόγνωσή τους (η ντίβα δεν θυμάται ούτε τα τραγούδια της ούτε πώς να κινηθεί στη σκηνή), θα ανακαλύψουν μια γυναίκα που ζει μάλλον φτωχικά με την ασταθή κόρη της, είναι μια από τις μεγαλύτερες φαν της τραγουδίστριας και ζει κάνοντας επαγγελματικά καραόκε με τα τραγούδια της και μιμούμενη απόλυτα το ίνδαλμά της. Θα τη φέρουν στη βίλα της σταρ κι η άσημη θαυμάστρια θα προσπαθήσει να της μάθει από την αρχή τα ίδια της τα τραγούδια...

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Το φιλμ, που μου άρεσε ιδιαίτερα, αγγίζει αρκετά θέματα: Τη διασημότητα και τη διαχείρισή της, τη μοναξιά, τη σχέση ινδάλματος - "οπαδού" (ο δεύτερος υπάρχει εξ αιτίας του πρώτου, αλλά ο πρώτος δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να γίνει αυτό που είναι αν δεν υπήρχε ο δεύτερος), που μπορεί να είναι και σχέση (εναλλασσόμενης) εξουσίας, τις δυσκολίες μετά τη διάλυση μιας οικογένειας (αφορά την "φαν"), τις απάτες που μπορεί να κρύβονται πίσω από μια αστραφτερή δημόσια εικόνα και άλλα, και συγχρόνως μας δίνει ένα δυνατό, διπλό πορτρέτο δύο ουσιαστικά μοναχικών γυναικών. Το τέλος, το προανέφερα, μένει ανοιχτό σε ερμηνείες, ωστόσο πριν απ' αυτό θα υπάρξουν πολλές ανατροπές και αποκαλύψεις, καθώς η σχέση των δύο γυναικών θα περνά από διάφορες φάσεις. 

Πολύ καλή κατά τη γνώμη μου ταινία, πλημμυρισμένη μάλιστα από τραγούδια του Alberto Iglesias (που υποτίθεται ότι είναι οι επιτυχίες της ντίβας), μου θύμισε αναπόφευκτα, όπως επίσης είπα, Αλμοδοβάρ, κυρίως λόγω της εξερεύνησης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αλλά και λόγω της συμπάθειας με την οποία πλησιάζει τις δύο ηρωίδες του. Το συνιστώ.