"SIN CITY" : ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ANIMATION ΚΑΙ ΣΠΛΑΤΕΡ

 Αρχικά υπήρχε η βίαιη νεονουάρ σειρά κόμικς του Frank Miller "Sin City", που πρωτοεμφανίστηκε το 1991 και αποτελείται από 7 τόμους. Μετά την επιτυχία της (και τα βραβεία που κέρδισε) ήταν επόμενο να γίνει ταινία το 2005, σε συν σκηνοθεσία του ίδιου του Frank Miller και του Robert Rodriguez (είχε βάλει και το χεράκι του ως guest και ο κολλητός του Rodriguez Quentin Tarantino). Το αποτέλεσμα δικαίωσε νομίζω την προσπάθεια.

Όλα διαδραματίζονται στην μεγαλούπολη του τίτλου (Αμαρτωλή Πόλη στα ελληνικά), μια πόλη βυθισμένη στη βία, την αγριότητα, τις φρικαλεότητες κάθε είδους, το έγκλημα, την παρανομία. Και, βεβαίως, στα άγρια σεξουαλικά και όχι μόνο πάθη (την "αμαρτία" του τίτλου). Αποτελείται (ως σπονδυλωτό εκ πρώτης όψεως φιλμ) από 3 ιστορίες, οι οποίες ωστόσο στο τελευταίο μέρος δένουν μεταξύ τους. Πρωταγωνιστές της κάθε ιστορίας οι σκληροτράχηλοι (αλίμονο τώρα...) Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ και Κλάιβ Όουεν, πλαισιωμένοι από τον Μπενίτσιο ντελ Τόρο, τη Τζέσικα Άλμπα, τον Ρούντγκερ Χάουερ, τον Ελάιζα Γουντ κ.ά.

Το πρώτο που πρέπει να αναφέρουμε βεβαίως είναι η εξαιρετική εικόνα της. Με μια ιδιαίτερη τεχνική με απόλυτα κοντράστα μαύρου - άσπρου και τη σποραδική εμφάνιση κάποιου άλλου χρώματος, αποτελεί ίσως για μένα την πιο ευφάνταστη προσέγγιση εικόνας μιας μη animation ταινίας στην προϋπάρχουσα εικόνα ενός κόμικς. Βλέπεις αληθινούς ηθοποιούς και σκηνικά, νομίζεις όμως ότι βλέπεις τις αυθεντικές ασπρόμαυρες χάρτινες εικόνες. Το αποτέλεσμα είναι απίστευτο (πρέπει να δείτε τα καρέ του κόμικς για να το καταλάβετε)! Οι ιστορίες τώρα αποτελούν μείξη σκοτεινού νουάρ και καθαρού σπλάτερ και αιματηρής διαστροφής. Το είχα δει όταν πρωτοβγήκε, ομολογώ όμως ότι είχα ξεχάσει πόσο σπλάτερ ήταν... Ανεξαρτήτως όμως αυτού οι ιστορίες είναι σφιχτοδεμένες, με διαρκή ένταση και σασπένς και, αναμφισβήτητα, κρατούν το θεατή. Και για μια ακόμα φορά καυτηριάζουν την ασυδοσία της εξουσίας - όχι θεσμοθετημένη, αλλά είναι σαφές ότι οι ισχυροί ή/και πλούσιοι κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν δίχως να διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Όπως στην πραγματικότητα άλλωστε.

Αν αντέξετε τη βία που πλημμυρίζει το φιλμ, είναι εξαιρετική προσπάθεια. Κυρίως αισθητικά, κατά τη γνώμη μου.