"ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΕΦΗΒΕΙΑ

 

Ο Paolo Sorentino είναι σίγουρα μια από τις γνωστότερες και πιο ενδιαφέρουσες (και άνισες ίσως) φιγούρες του σύγχρονου ιταλικού σινεμά. Θαυμαστής του Φελίνι, αρέσκεται συχνά να αναφέρεται σ' αυτόν. Το Grande Belezzia" ήταν ένα είδος "8 1/2", ενώ το "Χέρι του Θεού" (E' Stata la Mano di Dio, 2021) είναι, νομίζω, το δικό του "Amarcord". 

Με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία (αγνοώ πόσο πιστά και ποια) αναφέρεται σε μια οικογένεια της Νάπολι και το γύρω της ευρύτερο σόι και ειδικότερα στον έφηβο γιο, τα προσωπικά του προβλήματα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, αλλά και το μόλις ανακαλυφθέν πάθος για το σινεμά, που θα τον οδηγήσει στην πρώιμη απόφαση να γίνει σκηνοθέτης πιστεύοντας ότι η πραγματικότητα είναι τόσο θλιβερή, που πρέπει να "κατασκευάσουμε" μια καινούρια. Όλα αυτά έχουν φόντο την αγάπη του (όλων στην οικογένεια άλλωστε) για το ποδόσφαιρο και καταλύτης είναι η άφιξη του σούπερ σταρ Μαραντόνα στην μέχρι τότε "μεσαία" ομάδα της πόλης, ενός σούπερ σταρ που εκεί λατρεύτηκε ως θεός, ενώ η ομάδα πάντοτε ήταν το "σύμβολο" της πόλης με τους πολλούς λαϊκούς και φτωχούς κατοίκους.

Η ταινία, μεγάλη σε διάρκεια, πολυπρόσωπη, έχει αρκετό ενδιαφέρον (και μη στενοχωριέστε, δεν επικεντρώνεται στο ποδόσφαιρο. Απλώς αυτό λειτουργεί ως φόντο όπως είπαμε για τα τεκταινόμενα). Θυμίζει κάπως τις παλιές ιταλικές ταινίες των 70ς, όπου το κωμικό και το δραματικό στοιχείο εναλλάσσονταν διαρκώς. Έτσι κι εδώ εύθυμες στιγμές της καθημερινότητας και χαρακτηριστικοί τύποι και συμπεριφορές δίνουν τη θέση τους σε έντονα δραματικές καταστάσεις με αποκορύφωση την οικογενειακή τραγωδία που θα πλήξει τον ήρωα. Πέραν αυτών όμως νομίζω ότι αληθινός πρωταγωνιστής στο φιλμ είναι η ίδια η Νάπολι και η αγάπη του δημιουργού για τις ρίζες του.

Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.