ΖΟΜΠΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΕΑ ΣΤΟ "ΕΞΠΡΕΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ"

 

Η θεματολογία των ζόμπι, χαρακτηριστικό υποείδος των ταινιών τρόμου, φοβάμαι ότι είναι μάλλον εξαντλημένη στα χρόνια που μεσολάβησαν από το μακρινό 1968, όταν την εγκαινίασε ο Ρομέρο. Γι' αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όταν βλέπει κανείς μια εξαίρεση στον κανόνα (και μάλιστα εξαίρεση από την Κορέα, της οποίας το σινεμά είναι, ως γνωστόν, από τα πλέον ενδιαφέροντα διεθνώς). Αφορμή για τις παρατηρήσεις αυτές δίνει το φιλμ του 2016 "Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών" (Busanhaeng στα... greeklish κορεάτικα, Train to Busan στα αγγλικά) του Sang-ho Yeon.

Ένας στυγνός επιχειρηματίας, του οποίου η γυναίκα τον παράτησε, αναγκάζεται να ομολογήσει στον εαυτό του ότι δεν έχει χρόνο για τη μικρή του κόρη, η οποία ζει αναγκαστικά μαζί του, αλλά θέλει διακαώς να μείνει με τη μητέρα της, που ζει στο Μπουσάν (δεύτερη πόλη της χώρας). Έτσι, με τα πολλά, δέχεται να την πάει εκεί και μαζί επιβιβάζονται στο τρένο Σεούλ - Μπουσάν. Και, ακριβώς τότε, η επιδημία ζόμπι θα ξεσπάσει ξαφνικά και όλα θα καταρρεύσουν.

Καλοστημένη ταινία τρόμου και ιδιαίτερα κλειστοφοβική, καθώς οι ήρωες είναι εγκλωβισμένοι στο εν κινήσει τρένο (η Σεούλ έχει καταρρεύσει ενώ φημολογείται ότι το Μπουσάν είναι ακόμα ασφαλές) και δέχονται συνεχείς επιθέσεις. Ταυτόχρονα εξερευνάται ο "μικρόκοσμος" των επιβατών, που, φυσικά είναι όλων των ηλικιών και απ' όλες τις τάξεις. Πώς θα συμπεριφερθεί ο καθένας τους στην κόλαση της οποίας οι πύλες φαίνεται ότι έχουν ανοίξει για τα καλά; Ποιοι θα προσπαθήσουν για τη σωτηρία της ομάδας και ποιοι θα ενδιαφερθούν μόνο για το τομάρι τους; Και πώς θα αλλάξει ο αλαζόνας πατέρας όταν αντιληφθεί ότι η σωτηρία της μικρής εξαρτάται αποκλειστικά απ' αυτόν; Να και οι ψυχολογικές διαστάσεις του φιλμ.

Ρυθμός, διαρκές σασπένς και τρομαχτική ατμόσφαιρα συνθέτουν μία από τις καλύτερες ταινίες ενός υποείδους από το οποίο, όπως προανέφερα, δεν περίμενα ουσιαστικά τίποτα πια.  

ΥΓ: Εννοείται ότι απευθύνεται μόνο σε φίλους του τρόμου. Οι υπόλοιποι ας το αποφύγουν, θα ταραχτούν...