"DUNE" : ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

Πολλοί λέγανε ότι ένα τόσο δύσκολο βιβλίο όσο το "Dune" του Frank Herbert δεν θα μπορούσε να γίνει ταινία (εκτός βέβαια αν ήταν καρικατούρα του βιβλίου). Η άποψη αυτή εδραιώθηκε μετά την αποτυχία της ταινίας του Lynch του 1984 (διέθετε εντυπωσιακές εικόνες, αλλά μόνο αυτό). Ώσπου το 2021 αναλαμβάνει ο Denis Villeneuve, κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους σύγχρονους δημιουργούς (ξέρω ότι έχει πολλούς εχθρούς, αλλά αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη) να μεταφέρει το πρώτο μέρος του έπους στην οθόνη.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, πολύ πολύ περιληπτικά, πρόκειται για δύο πανίσχυρους "Οίκους" που συγκρούονται για την κατοχή ενός πλανήτη - ερήμου, όπου όμως παράγεται το πολυτιμότερο υλικό του σύμπαντος. Όλα αυτά υπό τη σκιά του Αυτοκράτορα, ο οποίος, αόρατος, κινεί τα νήματα. Στο μεταξύ πολλοί κόσμοι περιμένουν κάποιον Μεσσία, ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Σκοτεινή, μονοχρωματική σχεδόν αισθητική, μουντά χρώματα, εκπληκτική σκηνογραφία (περιβάλλοντα, κτίσματα, σκάφη κλπ.), ζοφερές ίντριγκες και πολύπλοκες πολιτικές και άλλες σχέσεις (γι' αυτό κυρίως είναι δύσκολο το βιβλίο), υποβλητικό περιβάλλον ερήμου και άλλα πολλά συνθέτουν (για μένα πάντοτε) μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των πολλών τελευταίων ετών. Η οποία μάλιστα, παρά τους αργούς ρυθμούς του Βιλνέβ (χαρακτηριστικό του έργου του) δεν με κούρασε καθόλου, ασκώντας κάτι σαν υπνωτική (με την καλή έννοια φυσικά) επίδραση πάνω μου. Αντίθετα ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος.

ΥΓ: Δεν γράφω καμιά περαιτέρω ανάλυση. Η ταινία ή σε πιάνει με τη μία ή σε κάνει να βαρεθείς. Και βέβαια, ως φαν του Βιλνέβ, πήγα θετικά προκατειλημμένος.