"ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ" ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

 

Μια σέξι κοπέλα πάει σε μπαρ, μεθά, χορεύει προκλητικά και όταν αποφασίζει να φύγει κάποιοι δεν την αφήνουν. Σύντομα γίνεται θύμα πολλαπλού βιασμού, παρουσία άλλων θαμώνων του μπαρ που... χειροκροτούν. Όταν συνέρχεται θα καταγγείλει συντετριμμένη τον βιασμό, αλλά μόνο μια δικηγόρος θα δεχτεί να την υποστηρίξει σε μια υπόθεση που φαίνεται χαμένη.

Αυτά συμβαίνουν στους "Κατηγορούμενους" (The Accused, 1988) του Jonathan Kaplan. Με την πάντα καλή Τζόντι Φόστερ και τη σταρ των 80ς (γιατί χάθηκε απότομα άραγε;) Κέλι ΜακΓκίλις. Όπως καταλάβατε πρόκειται για δικαστικό δράμα, που στην εποχή του είχε εντυπωσιάσει. 

Το θέμα, δυστυχώς, παραμένει επίκαιρο. Μέχρι σήμερα μεγάλο μέρος των βιασμών δεν καταγγέλλεται και συχνά, όταν φτάνει στα δικαστήρια, οι ένοχοι δεν τιμωρούνται (ή τιμωρούνται ελάχιστα). Εδώ επιχειρείται μια ανατομία του εγκλήματος. Δεν είναι μόνο το φριχτό συμβάν (το τι και πώς ακριβώς έγινε δείχνεται σταδιακά με φλας μπακ), είναι και η μετά αντιμετώπιση του θύματος, είναι και η μερίδα των αμετανόητων ακόμα και μετά ("καλά της κάνανε", "τα ήθελε" και άλλα τέτοια αηδιαστικά), είναι και η σχεδόν βεβαιότητα ότι μια τέτοια δίκη είναι από χέρι χαμένη... Επίσης επιχειρείται να περιγραφεί το πορτρέτο του θύματος, το οποίο, σημειωτέον, έχει ακόμα λιγότερες πιθανότητες για δικαιοσύνη επειδή προέρχεται από χαμηλή, λαϊκή τάξη.

Όλα καλά, προφανώς ο σκοπός είναι καλός, δείχνεται πόσο απεχθής πράξη είναι ο βιασμός, και μπράβο που έγινε κάτι τέτοιο τότε που έγινε. Ωστόσο όλα παραμένουν κάπως εύκολα. Υπάρχει αυτό το περιρρέον κλίμα (δύσκολο να περιγραφεί αναλυτικά και με σαφήνεια, είναι περισσότερο μια αίσθηση) αμερικανιάς, mainstream, προβλέψιμου, που πλανάται στην ατμόσφαιρα, ακόμα κι αν η ταινία αντιμετωπίζει ένα δύσκολο θέμα. Ας μη γκρινιάζω όμως. Τουλάχιστον στοχεύει προς την απόλυτα σωστή κατεύθυνση.