"ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ" 'Η Ο ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ ΓΙΝΕΤΑΙ (ΚΑΙ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

 Για μένα κάθε νέα ταινία του Pedro Almodovar είναι γεγονός. Οι "Παράλληλες Μητέρες" (2021), με την Πενέλοπε Κρουζ και τη Μιλένα Σμιτ στους βασικούς ρόλους δεν με απογοήτευσαν καθόλου. Κάθε άλλο μάλιστα!

Δυο μόνες μητέρες (η μία έφηβη) γνωρίζονται στο μαιευτήριο και γεννάνε μαζί. Λίγους μήνες αργότερα θα συναντηθούν και πάλι τυχαία και μια σχέση που θα περάσει από διάφορες φάσεις θα αναπτυχθεί ανάμεσά τους. Πλην όμως, η μία από τις δύο, η μεγαλύτερη, αρχίζει να έχει αμφιβολίες για το αν το παιδί που μεγαλώνει είναι όντως το δικό της παιδί...

Μελόδραμα χαρακτηριστικά αλμοδοβαρικού ύφους, που παντρεύει με εξαιρετικό τρόπο τις απίθανες καταστάσεις και τις αρκετές ανατροπές με την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, την για μια ακόμα φορά διερεύνηση αξέχαστων γυναικείων χαρακτήρων (οι άντρες βρίσκονται πάντοτε σε δεύτερο ρόλο), αλλά και με το πολιτικό στοιχείο. Πράγματι για πρώτη νομίζω φορά στην καριέρα του ο Αλμοδοβάρ μιλά καθαρά για πολιτική - ή, αν θέλετε, για μνήμες που έχουν άμεση σχέση με αυτή. Ο ισπανικός εμφύλιος νομίζω ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει το λαό αυτόν και τα τραύματα είναι ακόμα δύσκολο να επουλωθούν... 

Τα σενάρια του ισπανού δημιουργού είναι πάντοτε τόσο εξωφρενικά και τραβηγμένα (και πάντοτε πανέξυπνα), που μπορεί να τα χειριστεί κανείς τόσο ως κωμωδία όσο και ως δράμα. Ο Α τα έχει κάνει αμφότερα με επιτυχία. Εδώ (όπως και τον αρκετό τελευταίο καιρό) επιλέγει το δράμα. Φυσικά το σταθερό του μότο παραμένει το ίδιο: Από όσες πραγματικά απίστευτες και πολύπλοκες καταστάσεις κι αν περάσουν, όσο και να βασανιστούν, οι γυναίκες είναι αυτές που θα θριαμβεύσουν τελικά. Εδώ και μέσα από τη συμφιλίωση με τη μνήμη και την ιστορία.

Αν είστε φίλοι του αλμοδοβαρικού σύμπαντος σίγουρα θα σας αρέσει η ταινία. Τη θεωρώ από τις καλές του (και είναι ήδη 72 ετών, αλλά πάντοτε δημιουργικός!)