"Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ" ΩΣ ΘΥΜΑ

 

Το 2002 ο Νίκος Γραμματικός γυρίζει μια από τις καλές ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (του περίπου μετά τη μεταπολίτευση δηλαδή). Τον "Βασιλιά" με το Βαγγέλη Μουρίκη, το Μηνά Χατσησάββα και τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου στους κύριους ρόλους.

Ένας πρώην χρήστης ναρκωτικών αποφυλακίζεται. Αηδιασμένος από τον κόσμο και θέλοντας να ξεκόψει για πάντα από τις κακές παρέες και τα κυκλώματα πηγαίνει στο χωριό του παππού του, που τώρα είναι εγκαταλειμμένο. Εκεί επισκευάζει το ερειπωμένο σπίτι του παππού και προσπαθεί να ζήσει απομονωμένος εκεί. Όμως θα αντιμετωπίσει την απροκάλυπτη εχθρότητα των κατοίκων της κοντινής κωμόπολης, από την οποία εξαρτάται για προμήθειες αφού το δικό του χωριό, όπως είπαμε, είναι έρημο. Οι συνέπειες θα είναι πολλές και τραγικές.

Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, στέρεη αφήγηση και σενάριο, όλα κινούν το ενδιαφέρον και δεν αφήνουν το θεατή να βαρεθεί (κάθε άλλο). Φυσικά στο στόχαστρο βρίσκεται η ανθρώπινη μισσαλοδοξία, η άρνηση και εχθρική αντιμετώπιση κάθε είδους "διαφορετικού", η βαθιά συντηρητικότητα και υποκρισία της ελληνικής επαρχίας (και κάθε επαρχίας νομίζω), ο έμφυτος θαρρείς φόβος απέναντι στο "ξένο". Αλλά αποτελεί επίσης και ένα σχόλιο πάνω στην ερήμωση, τη μιζέρια, τα ασφυκτικά αδιέξοδα ίσως της ελληνικής επαρχίας (και θα επαναλάβω εδώ "και κάθε επαρχίας νομίζω"). 

Ίσως να έχω μια μικρή αντίρρηση για το πόσο απαράδεκτοι και δίχως το παραμικρό πρόσχημα στην εχθρική συμπεριφορά τους δείχνονται όλοι σχεδόν οι κάτοικοι (υπάρχουν 2-3 εξαιρέσεις, αλλά η συμπεριφορά του συνόλου, που θυμίζει όχλο, μου φάνηκε τραβηγμένη), πράγμα που κάνει το όλο θέμα κάπως σχηματικό, αλλά μικρό το κακό. Η ταινία, θα ξαναπώ, είναι από τις καλύτερες ελληνικές και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν τις ευτυχείς στιγμές του ελληνικού σινεμά.