'ROMA": ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ...

Νομίζω ότι το 2018 ο μεξικάνος Alfonso Cuaron φτάνει στο απόγειο της καριέρας του με το εκπληκτικό "Ρόμα", ένα απλό, ασπρόμαυρο κι όμως αφάνταστα περιεκτικό φιλμ.
Ρόμα είναι μια συνοικία της Πόλης του Μεξικό, όπου διαδραματίζεται η ιστορία γύρω στα 1970. Εκεί ζει μια μάλλον μεγαλοαστική οικογένεια (σύζυγος γιατρός, γυναίκα με σπουδές, αλλά... οικιακά) με 4 παιδιά και δύο υπηρέτριες (ινδιάνες). Η ιστορία τους, που ξεκινά όταν ο γιατρός φεύγει, είναι ειδωμένη κυρίως μέσα από τα μάτια της νεότερης υπηρέτριας, η οποία υπηρετεί πιστά, αλλά και αγαπά πραγματικά την οικογένεια.
Τίποτα ακραίο και μεγαλεπήβολο. Συνηθισμένες ιστορίες πλούσιων και φτωχών, καθημερινότητα, χαρές και λύπες. Κι όμως, μέσα από την καθημερινότητα αυτή, ο Cuaron καταφέρνει να πει σχεδόν τα πάντα: Από τις παιδικές του αναμνήσεις (σίγουρα κάποια κομμάτια είναι αυτοβιογραφικά) έως κομμάτια της την ιστορίας της χώρας του, από πολιτικά νοήματα (η ταξική δομή, η σχέση εξουσιαστών εξουσιαζόμενων, που εδώ φαίνονται στις σχέσεις των κυρίων και των υπηρετών) έως τον ερωτικό πόνο. Στο φιλμ καταφέρνουν να χωρέσουν και να συνυπάρξουν τα πάντα.
Κι όλα αυτά με μια εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, που υπογραμμίζει το ιδιαίτερο ποιητικό και λυρικό κλίμα της ταινίας. Θα ήθελα να επιμείνω λίγο στον πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό. Συχνά είναι εμφανής και απλούστατος (το άνετο σπίτι των "δυτικοτραφών" αφεντικών και το μικρό δωματιάκι των υπηρετριών, οι καθημερινές ασχολίες κυρίας και υπηρέτριας κλπ.). Στο βάθος όμως αυτό που βλέπουμε είναι ότι όλη η λειτουργία της οικογένειας, αλλά και η ίδια της η επιβίωση (τελευταία σκηνή στη θάλασσα) στηρίζονται στο "προσωπικό". Ενδιαφέρον επίσης έχει η κατάδειξη της έννοιας του φασισμού όχι μόνο στην κυριολεκτική του μορφή (η διαδήλωση - σφαγή, η δικτατορία), αλλά και στον χαρακτήρα του "εραστή", στην καθημερινότητά του, τις καταβολές και τα άσχετα με την πολιτική πιστεύω του, τα γυμναστήρια, τις πολεμικές τέχνες κλπ. και την τελική του εμφάνιση... δεν θα σας πω πού. Θαυμάσια κατάδειξη του φασισμού που ριζώνει (και) σε φτωχά στρώματα. Συγχρόνως όμως με το πολιτικό στοιχείο το φιλμ αποτελεί και μια περιεκτική ματιά στα αιώνια ανθρώπινα προβλήματα, ανεξαρτήτως τάξης ή φυλής: Οι ερωτικές απογοητεύσεις κυρίας και υπηρέτριας δίνοται - με έξυπνο τρόπο - παράλληλα. Τα βάσανα, βλέπετε, μοιάζουν.
Τι να σας πω. Ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει κι άλλα νοήματα στο φιλμ ή απλώς να θαυμάσει την υπέροχη σκηνοθεσία και φωτογραφία (η τελευταία είναι του ίδιου του Cuaron), τις μεξικάνικες λεπτομέρειες και αναφορές κλπ. Εγώ θα πω μόνο ότι τη θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες του 2018.