ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΦΟΝΙΚΟ ΟΠΛΟ". ΔΕΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΜΑΙ...

Να σας πω από την αρχή ότι δεν είμαι λάτρης των "Φονικών Όπλων"; Ούτε και ων ταινιών δράσης-και-τίποτα-άλλο γενικότερα, εκτός λίγων εξαιρέσεων; Προφανώς λοιπόν το "Φονικό Όπλο 2" και πάλι του Richard Donner του 1989, δεν μου λέει απολύτως τίποτα.
Οι ίδιοι χαρακτήρες φυσικά: Ο μισοπάλαβος και πενθών δια την χαμένη του αγάπη Μελ Γκίμπσον και ο οικογενειάρχης, πιο σώφρων, ο οποίος όμως - φευ - παρασύρεται, Ντάνι Γκλόβερ, μπάτσοι αμφότεροι, που τα κάνουν όλα λίμπα και δεν αφήνουν όρθιο κολυμπηθρόξυλο... Αυτή τη φορά τα βάζουν με αδίστακτους ρατσιστές νοτιοαφρικάνους (υπήρχε ακόμα εκεί το απεχθές απαρτχάιντ), οι οποίοι, καλυμμένοι από τη διπλωματική τους ασυλία (διότι είναι διπλωμάτες) κάνουν πάμπολλες παρανομίες και σκοτώνουν κιόλας για να τις καλύψουν. Φυσικά οι δικοί μας δεν μασάνε. Μόνοι τους, αντί να προστατέψουν έναν μάρτυρα (τον Τζο Πέσι), όπως έχουν εντολή, τον παίρνουν μαζί τους (!) σε ό,τι σκαρφίζονται και διαλύουν τα πάντα!
Εννοείται ότι η σεναριακή πειστικότητα βρίσκεται λίγο κάτω από το μηδέν (σχεδόν τίποτα, τόσο από τη δράση καθ΄' εαυτή όσο και από την όλη ίντριγκα δεν είναι δυνατόν να συμβεί, και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα), ενώ οι δύο μπάτσοι - ήρωες για να εξοντώσουν τους κακούς πρέπει να έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στην πόλη και άλλα τόσα θύματα. Α, ναι, υπάρχει και ο χαβαλές υποτίθεται (συγνώμη, αλλά ελάχιστα χαμογέλασα)... Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά με αρνητικά και απίστευτα που συμβαίνουν, όπως καταλαβαίνετε όμως βαριέμαι. Δύο τελευταίες παρατηρήσεις: Α: Προσωπικά, για κάποιο λόγο, προτιμώ την παρόμοια σειρά των Die Hard. Διασκεδάζω κάπως μ' αυτά, ενώ εδώ όχι. Β: Ο Donner, αν και το άκρον άωτον του mainstream των 80ς κυρίως, έχει, κατά τη γνώμη μου, κάνει και καλύτερες ταινίες. Πάντως επιβεβαιώνεται ότι ο ορυμαγδός των ανεγκέφαλων ταινιών δράσης που έχει κατακλύσει τις αμερικάνικες οθόνες έχει τις ρίζες του στα 80ς.