"ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ" Ή Η ΘΑΛΠΩΡΗ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑς

Ο γιαπωνέζος Hirokazu Koreeda είναι από τους πιο ενδιαφέροντες και χαμηλότονους, πλην όμως ουσιαστικούς, σύγχρονους δημιουργούς. Οι "Κλέφτες Καταστημάτων" (Manbiki Kazoku) του 2018 το επιβεβαιώνουν απόλυτα.
Εδώ ο σκηνοθέτης, όπως συνηθίζει, παρακολουθεί από κοντά μια οικογένεια από παρίες του "γιαπωνέζικου θαύματος". Φτωχοί, περιθωριακοί, πολυμελείς, ζουν από τη σύνταξη μια γιαγιάς, αλλά συμπληρώνουυν τα πενιχρά τους εισοδήματα κλέβοντας τα απαραίτητα από διάφορα καταστήματα. Ώσπου, παρά τη φτώχεια τους, θα "υιοθετήσουν" (απάγοντάς το στην ουσία) ένα πεντάχρονο κοριτσάκι που κακοποιείται από τους δικούς του - άλλο που δεν ήθελαν οι δικοί του - κάνοντάς το για πρώτη φορά ευτυχισμένο. Οικογένεια; Εδώ βρίσκεται το ζουμί. Ναι μοιάζουν με οικογένεια και όλα είναι αρμονικά μεταξύ τους. Σύντομα όμως θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι τέτοια με την κλασική σημασία του όρου. Ούτε γάμος υπάρχει ούτε παιδιά ούτε... Απλώς μια παράξενη, αρμονική όπως είπαμε, συμβίωση. Και με πολλές αθώες παρανομίες βεβαίως.
Παρά το απόλυτα μίζερο περιβάλλον η ταινία ακτινοβολεί μια απίστευτη ζεστασιά, ανθρωπιά και συγκίνηση. Είναι σα να λέει με κάθε δυνατό τρόπο ότι και οι παρίες μπορεί να είναι ευτυχισμένοι με τον δικό τους τρόπο (δίχως το παραμικρό ίχνος κηρύγματος και "μηνυμάτων", το τονίζω αυτό). Και ταυτόχρονα τονίζει ότι η (οικογενειακή) θαλπωρή και αγάπη δεν προϋποθέτει ούτε δεσμούς αίματος ούτε την όποια νομιμοποίηση από θρησκείες ή κοινωνικούς θεσμούς και μπορεί να ανθισει εξ ίσου ανάμεσα στα σκουπίδια. Απλώς βρίσκεται "εκεί που βρίσκεται η καρδιά" (για να χρησιμοποιήσω έναν τίτλο παλιάς ταινίας). Αντίθετα, μερικές φορές ο νόμος και η κάθε λογής τυπικότητα μπορεί να καταστρέψουν τα πάντα.
Τρυφερή, συγκινητική, χαμηλότονη, η ταινία ήδη βρίσκεται στην προσωπική μου λίστα με τις καλύτερες του 2018.