ΜΕΤΑΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ "ΛΗΣΜΟΝΙΑ"

Φαίνεται ότι ο Joseph Kosinski είναι αποφασισμένος να ασχοληθεί με το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Η δεύτερη μόλις ταινία του, το "Oblivion" του 2013, ανήκει στον χώρο αυτόν. Πρόκειται για blogbuster, με εντυπωσιακά σκηνικά και εικόνες (όπως συνέβαινε και στην πρώτη του ταινία, το ριμέικ του Tron), με Τομ Κρουζ και όλα τα συναφή.
Η γη έχει καταστραφεί μετά από πόλεμο με εξωγήινους εισβολείς. Έχει μεν νικήσει, αλλά ο πλανήτης είναι σχεδόν νεκρός. Οι επιζήσαντες κάτοικοι έχουν μετακομίσει στον Τιτάνα ή σε διαστημικούς σταθμούς. Ο ήρωας με τη σύντροφό του είναι σχεδόν οι μόνοι εναπομείναντες στη γη. Οι μνήμες από την προηγούμενη, πριν την καταστροφή, ζωή τους έχουν αφαιρεθεί. Η αποστολή τους είναι να προστατεύουν από τους λίγους επιζήσαντες εξωγήινους σαμποτέρ τα ρομποτικά σκάφη, τα οποία, με τη σειρά τους, προστατεύουν γιγάντιες αντλίες νερού απο τους ωκεανούς, νερό που χρησιμοποείται στην παραγωγή ενέργειας για τον Τιτάνα. Κάποιες όμως ασαφείς και ασύνδετες μνήμες επανέρχονται στο μυαλό του ήρωα. Ώσπου κάποια στιγμή θα δει μπροστά του μια κοπέλα που παίζει βασικό ρόλο σ' αυτές και ολόκληρος ο κόσμος του θα αρχίσει να γκρεμίζεται.
Αρχικά θα παρατηρήσουμε ότι το μοτίβο της αφαίρεσης αναμνήσεων - αλλά κάτι δεν πάει καλά σ' αυτό - είναι πολυχρησιμοποιημένο στις μέρες μας. Έχουμε δει πολλές παραλλαγές στο θέμα, το οποίο πιθανόν χρησιμοποιείται για πρώτη - ή μία από τις πρώτες - φορά στο έργο του Φίλπ Ντικ. Το μετακαταστροφικό σκηνικό επίσης είναι κάτι παραπάνω από πολυχρησιμοποιημένο. Αλλά αυτό συμβαίνει και με άλλες επι μέρους λεπτομέρειες του φιλμ. Έτσι, όλα σχεδόν όλο και κάπου τα έχουμε ξαναδεί. Ωστόσο θα πρέπει να πω ότι η ταινία με κράτησε και την είδα με την αγωνία που θα επιθυμούσαν οι δημιουργοί της. Γενικά νομίζω ότι είναι καλογυρισμένη, ενώ οι εικόνες της κατεστραμένης γης, αλλά και τα σκηνικά γενικότερα, είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Συγχρόνως, παρά την σχετική έλλειψη πρωτοτυπίας, λείπουν ευτυχώς οι τραβηγμένες από τα μαλιά λύσεις, τα αφελέστατα σενάρια και τα νερόβραστα (σε βαθμό κακουργήματος) φινάλε ή μηνύματα που κυριαρχούν σε πρόσφατες εμπορικές υπερπαραγωγές ΕΦ. Λείπει επίσης και ένα στοιχείο που σιχαίνομαι: Να ξεκινά καλά η ταινία, με μια καλή ιδέα, και να εξελίσσεται σε ένα ακόμα χιλιοειδωμένο action movie. Εδώ η δράση υπάρχει (σαφώς), είναι όμως σωστά μοιρασμένη στο φιλμ. Και ταυτόχρονα υπάρχει χώρος για λίγη ποίηση, κάποιους κοινωνικόύς συμβολισμούς και το ερωτικό στοιχείο. Ίσως κάπου όλα αυτά να μη δένουν, αλλά τουλάχιστον γίνεται μια σαφής προσπάθεια και για άλλες κατευθύνσεις, πέραν της ανεξέλεγκτης δράσης και περιπέτειας. Η μεγάλη ανατροπή έρχεται κάπου στη μέση της ταινίας (την έχουμε μάλλον υποψιαστεί) και από εκεί και πέρα το φιλμ συνεχίζει με εξ ίσου καλούς ρυθμούς.
Γενικά το θεωρώ αξιοπρεπές blogbuster, από τα καλά του είδους, του οποίου τα περισσότερα δείγματα βαριέμαι. Και σίγουρα το θεωρώ καλύτερο από πολλές από τις πρόσφατες υπερπαραγωγές ΕΦ. Αν λοιπόν θέλετε να περάσετε δύο ευχάριστες ώρες, με σχετικά λίγες αμερικανιές και άλλες σύγχρονες πληγές του εμπορικού Χόλιγουντ, δείτε το "Oblivion".
ΥΓ: Ποιος θα το περίμενε να με ικανοποιήσει (σχετικά πάντα) ταινία του αχώνευτου για μένα Τομ Κρουζ;