ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙ...

«Το Γουρούνι της Αυτού Μεγαλειότητας» (άσχετος ελληνικός τίτλος του «A Private Function”) είναι μια τυπικά βρετανική ταινία, απ’ αυτές που τόσο καλά ξέρει να φτιάχνει το αγγλικό σινεμά. Αναπαριστά άψογα την εποχή, διαθέτει καλές ηθοποιίες και γενικά αποπνέει αυτό το τόσο χαρακτηριστικό στιλ του κινηματογράφου αυτού. Γυρίστηκε το 1984 από τον (τηλεοπτικό κυρίως) Malcolm Mowbray και θα αρέσει στους φίλους του ύφους αυτού.

Η ταινία μας μεταφέρει στην αμέσως μετά τον πόλεμο εποχή, στη Βρετανία φυσικά. Η χώρα, αν και νικήτρια, είναι σχεδόν κατεστραμμένη, η φτώχια έντονη, τα αγαθά λιγοστά. Το κρέας είναι σπάνιο και διανέμεται μόνο με δελτίο. Το κράτος καταγράφει και κατάσχει τα γουρούνια της χώρας. Η εκτροφή τους απαγορεύεται αυστηρά αν δεν έχουν δηλωθεί – και άρα α δεν ανήκουν στο κράτος – και το χοιρινό κρέας είναι εξαιρετικά δυσεύρετο και αποτελεί πολύτιμη λιχουδιά . Ο ήρωας του φιλμ, ένας φτωχός και μάλλον αφελής πεντικιουρίστας, με γυναίκα που μεγαλοπιάνεται και πασχίζει με κάθε τρόπο να εισχωρήσει στη μεγαλοαστική τάξη και μια ενοχλητική (και διαρκή πηγή γέλιου) πεθερά, η οποία πάσχει από αρχές άνοιας, ανακαλύπτει τυχαία ότι κάποιοι εκτρέφουν παράνομα ένα γουρούνι, κρύβοντάς το από τις αρχές. Η έκπληξή του μεγαλώνει όταν αντιλαμβάνεται ότι στη «συνωμοσία» αυτή εμπλέκονται οι πλέον επιφανείς πολίτες της πόλης, οι «προύχοντες» θα λέγαμε. Πώς θα αντιδράσει στην αποκάλυψη αυτή, που γκρεμίζει όσα απλοϊκά πιστεύει για την τάξη των πραγμάτων;

Η ταινία είναι κωμωδία. Θα σας προειδοποιήσω όμως: Μην περιμένετε μια ξεκαρδιστική κωμωδία, με φοβερές ατάκες ή γκαγκ. Κάθε άλλο. Πρόκειται για ένα μάλλον χαμηλών τόνων φιλμ, που κινείται στα γνωστά πλαίσια του βρετανικού ρεαλισμού, στόχος του οποίου είναι να σατιρίσει με καυστικό τρόπο αρκετά από τα κοινωνικά κακώς έχοντα. Εκτός από την καταγραφή της δύσκολης αυτής εποχής, εποχής που πάνω απ’ όλα χαρακτηρίζεται από ανέχεια ακόμα και για τους νικητές του πολέμου, ο στόχος είναι πολύ βαθύτερος και πολύ πιο καίριος: Είναι η καυτηρίαση της κοινωνικής υποκρισίας, της ανθρώπινης απληστίας, της διαφθοράς και της ασυδοσίας των ανώτερων τάξεων, αλλά και του αβάσταχτου κομφορμισμού των χαμηλότερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Φυσικά όλα αυτά είναι πολύ, πολύ βρετανικά, όπως και η όλη ατμόσφαιρα της ταινίας. Πλην όμως είναι πολύ εύκολο να ξεπεράσουμε αυτή τη «βρετανικότητα» και να δούμε την ταινία κάτω από ένα πολύ ευρύτερο πρίσμα: Αυτό που, όπως είπα, αφορά γενικότερα τα αρνητικά της ανθρώπινης φύσης και κυρίως την ψευτιά της ανθρώπινης κοινωνίας. Το πικρό τέλος δεν αφήνει, νομίζω, καμιά αμφιβολία για όλα αυτά.

Στο μεταξύ – και πέραν των όποιων αναλύσεων - εγώ διασκέδασα αρκετά με την καυστικότητα της σάτιρας και με κάποιες εξωφρενικές καταστάσεις που συμβαίνουν. Είπαμε ότι πρόκειται για μάλλον χαμηλότονο φιλμ, διαθέτει όμως και τις όντως αστείες στιγμές του. Έτσι, συνολικά, μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Και διαθέτει και κάποιους πάντοτε εξαιρετικούς βρετανούς ηθοποιούς, με επικεφαλής τους Μάικλ Πάλιν, τη Μάγκι Σμιθ και τον Ντένχολμ Έλιοτ.

ΥΓ: Προς θεού, μην πιστέψετε ούτε στιγμή κάποιες διαφημίσεις που ισχυρίζονται παντελώς αυθαίρετα ότι το φιλμ «είναι μια δημιουργία των Monty Python». Καμία σχέση. Δεν υπάρχει η παραμικρή ομοιότητα με το απόλυτα παρανοϊκό και σουρεαλιστικό χιούμορ των δαιμόνιων κωμικών. Η μόνη σχέση – την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι αδίστακτοι διαφημιστές, της εποχής τουλάχιστον - είναι το ότι πρωταγωνιστεί ο πολύ καλός Μάικλ Πάλιν, ένα από τα μέλη της ανεπανάληπτης εξάδας. Αυτό είναι όλο!