ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ EVIL DEAD... ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ

Φοβάμαι ότι η έμπνευση όσο πάει και χάνεται από το αμερικάνικο σινεμά (φυσικά οι πολλές εξαιρέσεις υπάρχουν). Το «Evil Dead” του 2013, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ουρουγουανού  με χολιγουντιανά όνειρα Fede Alvarez το αποδεικνύει (κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον) για πολλοστή φορά.

Ήταν πίσω στα 1981 όταν ο πιτσιρικάς και άγνωστος τότε Sam Reimi γύριζε την πρώτη του ταινία. Το τότε “Evil Dead” είχε εντυπωσιάσει το κοινό με το λουτρό αίματος και τον τρόμο που δημιουργούσε με το τίποτα (πρόκειται για low budget παραγωγή) και καθιέρωσε τον ταλαντούχο σκηνοθέτη, ο οποίος γύρισε δύο ακόμα πετυχημένες (κυρίως η δεύτερη) συνέχειες. Η «καινοτομία» σ’ αυτές είναι ότι ο Ράιμι είχε παντρέψει πετυχημένα τον τρόμο και το σπλάτερ με το χιούμορ.

30κάτι χρόνια μετά ο Alvarez έρχεται να κάνει ένα ανούσιο ριμέικ της πρώτης «κλασικής» (στο χώρο της πάντοτε) ταινίας. Το οποίο rim;eik νομίζω ότι στερείται παντελώς νοήματος. ΟΚ, πήραμε περισσότερα λεφτά, κάναμε κάποιες σκηνές ακόμα πιο σπλάτερ, φτιάξαμε σαφώς αρτιότερα εφέ... και λοιπόν; Ποιο το νόημα; Η αυθεντική ανατριχίλα που προκαλούσε το πρώτο φιλμ (μη ξεχνάτε ότι στην εποχή αυτή σχετικά λίγα τέτοια είχαν δει οι θεατές, οπότε το έδαφος ήταν πιο παρθένο) έχει χαθεί. Αυτό που βλέπουμε είναι σκηνές φρίκης στη σειρά, που λίγο – πολύ ξέρουμε πού θα καταλήξουν.

Όσο για το σενάριο (σενάριο;) είναι κι αυτό προχειρότατο, γεμάτο απιθανότητες. Φυσικά βρισκόμαστε στο σινεμά του φανταστικού και εξ ορισμού δεν ψάχνουμε για ρεαλισμό . Αυτό που απαιτείται όμως είναι μια στοιχειώδης εσωτερική συνέπεια και μια εξ ίσου στοιχειώδης φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά μπροστά στη φρίκη. Εδώ, ενώ βρισκόμαστε σε μια περιορισμένου σχετικά χώρου καλύβα, περνά πάρα πολύ ώρα και γίνεται ό, τι είναι να γίνει πριν καν διανοηθούν να επέμβουν (από το δίπλα δωμάτιο σημειωτέον) τα «υγιή και αμόλυντα» από το δαίμονα μέλη της παρέας (διότι, ως γνωστόν, οι νεαροί βρίσκουν στην καλύβα ένα παλιό βιβλίο με διάφορα μαγικά, κάνουν ηλιθιωδώς επικλήσεις και καλούν ένα δαίμονα που καταλαμβάνει ένα – ένα τα μέλη της συντροφιάς). Αφήστε που ένας από τους ήρωες, ξεφυλλίζοντας ένα πάνχοντρο και παραγεμισμένο με σχέδια και κείμενα χειρόγραφο βιβλίο, το οποίο φυσικά βλέπει για πρώτη φορά, πάει και ανακαλύπτει σε ελάχιστο χρόνο μέσα στο χάος κάτι ελάχιστες, δυσδιάκριτες χαρακιές, που κρύβουν το μυστικό. Αυτά και πολλά άλλα (που δεν αξίζει να ασχοληθούμε) εννοώ όταν λέω άθλιο σενάριο. Αφήστε που από το φιλμ λείπει κάθε μορφή χιούμορ. Που ίσως βελτίωνε κάπως τα πράγματα (τονίζω το «ίσως»).

Η παρακμή των ταινιών τρόμου στις μέρες μας (σε αντίθεση με τη «χρυσή» δεκαετία του 80 για το είδος) είναι, νομίζω σαφέστατη. Το μπαράζ των άνευ λόγου (απλά πιο καλογυαλισμένων και γι’ αυτό και πιο βαρετών) ριμέικ  το αποδεικνύει περίτρανα. Προσωπικά η μόνη αμερικάνικη ταινία του είδους που μου άρεσε τον αρκετό τελευταίο καιρό ήταν το “Cabin in the Woods”. Προφανώς όμως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Μέχρι να έρθει αυτή (αν έρθει) θα πλήττω με ανούσιες και χιλιοειδωμένες επαναλήψεις.