Η... ΨΕΥΔΗΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ MONTY PYTHON

Είμαι (και το έχω δηλώσει επανειλημμένα) φανατικός λάτρης των Monty Python, των οποίων το σουρεαλιστικό και καυστικότατο χιούμορ είναι για μένα - και συγχωρείστε την απολυτότητά μου - το πιο αστείο που έχω γνωρίσει.
Οι Μ.Ρ. γνωρίστηκαν στις αρχες της δεκαετίας του 60 σαν φοιτητές, οι Τσάπμαν και Κλιζ στο Κέμπριτζ και οι Τζόουνς και Πάλιν στην Οξφόρδη. Στην ομάδα προστέθηκαν ο Άιντλ και ο αμερικανός Τέρι Γκίλιαμ και η φοβερή εξάδα ήταν πανέτοιμη. Έγιναν διάσημοι με την περίφημη σειρά "The Flying Circus of M.P.", που προβαλλόταν στο BBC μεταξύ 1969-1974 (η καλύτερη δουλειά τους για μένα) και μετά με τις 3 περίφημες ταινίες που γύρισαν, πριν διαλυθούν το 1983 και ακολουθήσουν προσωπικές καριέρες. Ο Γκράχαμ Τσάπμαν (είναι αυτός που έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μπράιαν στο "Ένας Προφήτης..." παρωδώντας τη ζωή του Χριστού), δεν πρόλαβε κάτι τέτοιο, αφού πέθανε το 1989 μόλις 48 ετών. Είχε όμως προλάβει να γράψει ένα βιβλίο (το οποίο έγινε μπεστ σέλερ), την "Αυτοβιογραφία ενός Ψεύτη", όπου κάνει πλάκα με τα γεγονότα της ζωής του.
Το βιβλίο αυτό μετατρέπεται σε ταινία animation το 2012 από τρεις σκηνοθέτες, τους Bill Jones, Jeff Simpson και BenTimlett. Στην παραγωγή συμετείχαν 14 εταιρίες animation(!). Πρώτα όμως λίγα για τον ίδιο τον Τσάπμαν. Δηλωμένος ομοφυλόφιλος, αλκοολικός και, φυσικά, προικισμένος με απίστευτο αυτοσαρκαστικό και όχι μόνο χιούμορ, υπήρξε ίσως ο πιο αντικομφορμιστής από την ομάδα στην προσωπική του ζωή. Στην αυτοβιογραφία του κάνει άγρια πλάκα με όλα όσα αφορούν τη ζωή του (την σεξουαλικότητα, τον αλκοολισμό, την σχέση με τους συντηρητικούς γονείς, τις πανεπιστημιακές σπουδές κλπ.), καυτηριάζοντας ταυτόχρονα πάμπολλες καταστάσεις, δίχως να διστάζει μπροστά σε θέματα που θεωρούνται ταμπού.
Όλο αυτό το ανατρεπτικότατο κλίμα μεταφέρεται και στην ταινία (η οποία είναι ακατάλληλη για ανήλικους). Πλην όμως με πολλές ιδιορυθμίες και αρκετά προβλήματα. Η βασική ιδιορυθμία (που πρώτη φορά έχω συναντήσει σε ταινία κινουμένων σχεδίων και δεν είναι από μόνη της ούτε καλή ούτε κακή) είναι ότι τα κινούμενα σχέδια αλλάζουν διαρκώς στιλ. Προφανώς έχουν χρησιμοποιηθεί πολλοί διαφορετικοί σχεδιαστές. Έτσι σε μια σκηνή το σχέδιο μπορεί είναι "μπαρόκ" και φορτωμένο, στην άλλη μινιμαλιστικό και εντελώς καρτουνίστικο, στην επόμενη να έχουν χρησιμιποηθεί κολάζ κλπ. Βρήκα όλο αυτό το ασυνήθιστο παιχνίδι ενδιαφέρον. Το πρόβλημα όμως της ταινίας είναι η έντονη αποσπασματικότητά της. Δεν υπάρχει στρωτή αφήγηση, ο θεατής δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει τα γεγονότα (προφανώς χιουμοριστικά δοσμένα) της ζωής του Τσάπμαν, θέματα που ανοίγουν μένουν ανολοκλήρωτα και σε άλλα πάλι υπάρχει ανεξήγητη επιμονή και επαναλήψεις. Επί πλέον λέγονται πολύ λίγα πράγματα για την δράση της ομάδας, η δουλειά με την οποία μάλλον μικρό χώρο καταλαμβάνει στην αυτοβιογραφία. Πέραν αυτών (ή και εξ αιτίας αυτών, αλλά όχι μόνο), βρήκα την ταινία υπερβολικά ερμητική. Εννοώ ότι απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε βαθείς γνώστες του έργου των M.P. Οι υπόλοιποι δεν θα καταλάβουν καν τι συμβαίνει, αλλά ούτε και θα πιάσουν τις πολλές αναφορές σε διάσημα σκετς, ατάκες ή αποσπάσματα από φιλμ της θρυλικής εξάδας. Σ' αυτό θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, διότι έχω δει τα πάντα απ' αυτούς, αυτό όμως δεν είναι λόγος να αντιμετωπίσω όλη αυτή την ερμητικότητα ως θετικό στοιχείο.
Συνολικά λοιπόν το φιλμ μπορεί να έχει εικαστικό και κάποιο άλλο ενδιαφέρον, μπορεί προσωπικά να ένοιωσα νοσταλγία ξαναβουτώντας στο βλάφημο και ανατρεπτικότατο χιούμορ της ομάδας, αλλά συνολικά δεν το θεωρώ καλή ταινία.