DIMENSIONS : ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ, ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΟΧΗς ΚΑΙ... ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Τι θα λέγατε αν ο Τζέιμς Άιβορι, δίχως φυσικά να αλλάξει καθόλου στιλ, γύριζε μια ταινία... επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως, κάτι τέτοιο συμβαίνει με το "Dimensions". Το οποίο δεν γύρισε βέβαια ο Άιβορι, αλλά ο πρωτοεμφανιζόμενος Sloan U'Ren το 2011 στην Αγγλία, αλλά διαθέτει όλη την προσεγμένη ατμόσφαιρα εποχής των ταινιών του και αυτή την χαρακτηριστική "βρετανικότητα" που διαθέτουν οι ταινίες εποχής της χώρας αυτής.
Ένας νεαρός ιδιοφυής φοιτητής του Κέμπριτζ αρνείται να ενηλικιωθεί και να μπει στην κοινωνία εξ αιτίας ενός παιδικού τραύματος και ενός χαμένου παιδικού έρωτα. Αυτό στο οποίο δίνεται με όλες του τις δυνάμεις, σα να μη υπάρχει κόσμος γύρω του, είναι να φτιάξει μια χρονομηχανή ώστε να γυρίσει πίσω και να διορθώσει όσα συνέβησαν τότε. Βοηθός του ένας άλλος νέος, παιδικός φίλος, αλλά όχι τόσο ιδιοφυής όσο ο πρώτος, ο οποίος παρευρισκόταν επίσης σ' εκείνη την παλιά τραγική ιστορία. Κάποια στιγμή ο νεαρός θα τα καταφέρει και οι "πολυπλοκότητες" ξεκινάν.
Σίγουρα πρόκειται για ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσπάθεια. Γυρισμένη όντως στο Κέμπριτζ, η ταινία αναπαριστά άψογα την εποχή (βρισκόμαστε κάπου στη δεκαετία του 20) και την ατμόσφαιρά της. Τοπία, κοστούμια, ηθοποιίες, προσοχή σε λεπτομέρειες, όλα παραπέμπουν στο γνώριμο κλίμα των αψεγάδιαστων παραγωγών εποχής του BBC, των παραγωγών που οι Άγγλοι ξέρουν να κάνουν τόσο καλά και πειστικά. Η ιστορία φυσικά διαφέρει από τις ταινίες αυτές. Παρά το σαφές στοιχείο επιστημονικής φαντασίας ωστόσο, το φιλμ πλημμυρίζει από ρομαντισμό: Ο απόλυτος, μοναδικός έρωτας είναι η ιδέα γύρω από την οποία περιστρέφονται ολα - και η έμμονη ιδέα του ήρωα. Εκεί αφιερώνει τη ζωή του. Από την άλλη, αρνούμενος ουσιαστικά να ενηλικιωθεί, πασχίζει να ξαναβρεί την χαμένη υπέροχη παιδική του ηλικία, την αθωότητα, τη ξενοιασιά του παιχνιδιού - ή μάλλον, θα λέγαμε, να μην απομακρυνθεί ποτε από αυτά. Όλα αυτά δίνονται με τον πρέποντα τρόπο και με ιδιαίτερη κομψότητα, ώστε το όλο σκηνικό να είναι ταιριαστό με τις ιδέες που εκφράζονται.
Φυσικά ο παράδοξος αυτός συνδυασμός μπορεί να ξενίσει αρκετούς φίλους της επιστημονικής φαντασίας. Σπάνια έχουμε δει μια τόσο ρομαντική ταινία του είδους. Αυτό βέβαια είναι απόλυτα κατανοητό. Ίσως κάποιος να μην αντέχει - ή να μη πιστεύει σε - τόσο ρομαντισμό. Ωστόσο η όλη παραγωγή και η πειστική ατμόσφαιρα, καθώς και το μυστήριο που περιβάλλει, στην αρχή τουλάχιστον, την όλη ιστορία, είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτα.
Τελικά η ταινία αφήνει στο θεατή μια μάλλον γλυκιά γεύση, μια συγκίνηση, καθώς και ένα είδος αποδοχής και συμφιλίωσης με κάποια πράγματα που είναι αιώνια και δεν αλλάζουν ποτέ. Ίσως λοιπόν κάποιοι να χαρακτηρίσουν το αποτέλεσμα "ξενέρωτο" ή κάτι τέτοιο, ενώ άλλοι θα γοητευτούν απ' αυτό. Σίγουρα όμως πρόκειται για μια ασυνήθιστα καλογυρισμένη ταινία, με σήμα κατατεθέν την πρωτοτυπία που αναφέραμε στην αρχή. Γι' αυτό και, τελικά, αξίζει νομίζω τον κόπο.
ΥΓ: Ο Sloan U'Ren είναι παραδόξως αμερικανός, το φιλμ όμως μια απόλυτα βρετανική παραγωγή.