ΠΕΡΙ "ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ" ΚΑΙ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗΣ

Ο James D. Stern είναι παραγωγός κυρίως αλλά και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Το 1999 γύρισε τη μοναδική fiction ταινία του, το "All the Rage" ή "It's the Rage" (ελληνικός τίτλος σε dvd - άγνωστο γιατί - "Ανατροπές", από τους πλέον άσχετους τίτλους ever).
 Πρόκειται για μια δραματική ταινία που το βασικό της θέμα είναι μια πολεμική ενάντια στην οπλοκατοχή, "σπορ" που, ως γνωστόν, ανθεί στις ΗΠΑ με τραγικά, κάθε λίγο και λιγάκι, αποτελέσματα. Η ταινία μας δείχνει αρκετούς χαρακτήρες, άσχετους μεν, αλλά που κάπως συνδέονται μεταξύ τους, που όλοι έχουν να κάνουν με κάποια ιστορία οπλοκατοχής και φόνου. Όλες οι ιστορίες έχουν τραγική κατάληξη, απόροια ενός νόμου που μάλλον έχει δημιουργήσει περισσότερα θύματα παρά έχει προστατεύσει ανθρώπους.
Καλές λοιπόν οι προθέσεις, όχι όμως, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, και το φιλμ. Γιατί εδώ όλα γίνονται πολύ, μα πολύ εύκολα. Κατ' αρχήν οι περισσότεροι από τους ποικίλους χαρακτήρες είναι λιγότερο ή περισσότερο "βαρεμένοι": Ο δολοφόνος σύζυγος της αρχικής σκηνής είναι ένας οργίλος και αντιπαθής τύπος που κάθε λίγο χάνει την ψυχραιμία του και ουρλιάζει, ο γκέι πάσχει από κατάθλιψη - στα όρια της τρέλας για να είμαστε ακριβείς, ο εκατομμυριούχος εφευρέτης ιντερνετικών παιχνιδιών (κάτι σαν Μπιλ Γκέιτς) είναι ολότελα τρελός, τα δύο νεαρά αδέλφια άστα να πάνε (η μία κλεπτομανής, ο αλλος ένας υπερβίαιος θρησκόληπτος) και δεν συμμαζεύεται. Με τέτοια υπερσυγκέντρωση ψυχωτικών χαρακτήρων, η βία - με ή χωρίς οπλοκατοχή - είναι σίγουρο ότι θα ξεσπάσει σύντομα. Από την άλλη πάλι, ο τρόπος που συναντιούνται οι τροχιές και οι πορείες όλων αυτών των αρχικά άγνωστων μεταξύ των τύπων βασίζεται πολύ σε συμπτώσεις, τόσο ώστε να καταντά από ένα σημείο και πέρα ακόμα και αστείο. Όλοι διαπλέκονται με κάποιον τρόπο, πολύ εύκολο όμως.
Τελικά, παρά τους αρκετούς καλούς ηθοποιούς και, όπως είπα και πριν, την σωστή ιδεολογικά - για μένα τουλάχιστον - αντιμετώπιση του ακανθώδους αυτού θέματος (για τις ΗΠΑ τουλάχιστον), να που δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και μερικά άλλα καλά για να γίνει και μια καλή ταινία. Λίγη περισσότερη προσοχή, σεναριακά τουλάχιστον, δεν θα έβλαπτε...