"GRABBERS" ΕΝΑΝΤΙΟΝ... ΜΕΘΥΣΜΕΝΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ

Τι θα λέγατε αν αδηφάγοι, γεμάτοι πλοκάμια, τρομακτικοί εξωγήινοι εισβολείς επιτίθενται όχι στη Νέα Υόρκη ή το Τόκιο, αλλά σε ένα ξεχασμένο ιρλανδικό χωριουδάκι που βρίσκεται σε ένα επίσης απίθανο νησάκι; Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει στο "Grabbers" του 2012, δεύτερη ταινία του ιρλανδού Jon Wright. Πρόκειται φυσικά για κωμωδία επιστημονικής φαντασίας ή/και παρωδία ταινίας τρόμου. Και, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια από τις διασκεδαστικότερες του είδους.
Το φιλμ παραπέμπει άμεσα σε αρκετές παρόμοιες αμερικάνικες ταινίες, που είχαν γίνει κυρίως στη δεκαετία του 80 (Critters, Gremlins κλπ.), και, φυσικά, στις κλασικές παλιότερες "σοβαρές" ταινίες με εξωγήινες εισβολές. Ωστόσο στο συγκεκριμένο φιλμ όλα τα λεφτά είναι οι ιρλανδοί πρωταγωνιστές, οι κάτοικοι του χωριού. Και γενικότερα όλο το κλίμα της ταινίας βγαίνει ακριβώς απ' αυτή την ιρλανδέζικη ατμόσφαιρα. Φοβερές φάτσες, ηλικιωμένοι κυρίως, μερικοί μόνιμα μεθυσμένοι, μάχονται με τους πιο αστείους τρόπους ενάντια στους εφιαλτικούς εισβολείς. Και βέβαια η πλάκα κορυφώνεται όταν ανακαλύπτουν ότι οι τελευταίοι δεν αντέχουν το αλκοόλ, οπότε οι κάτοικοι... οφείλουν να είναι μεθυσμένοι!
Βρήκα, όπως είπα, την ταινία διασκεδαστικότατη, με πολύ καλό ρυθμό, με καλό συνδυασμό τρόμου και γέλιου και, παραδόξως, ενώ πίστευα ότι θα πρόκειται για κλασικό πλακατζίδικο low budget, είδα μια ταινία με αρκετά εντυπωσιακά εφέ και εξαιρετική φωτογραφία, η οποία επικεντρώνεται και προβάλλει το άγριο, μοναχικό, ανεμο- και θαλασσοδαρμένο ιρλανδέζικο τοπίο. Γενικά αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, πλημμυρισμένη μαλιστα από σπαρταριστούς και ολοζώντανους χαρακτήρες (ο φοβερός γέρος, ο παπάς, ο μπάρμαν, ο αλκοολικός αστυνομικός κλπ.).
Επειδή στην αρχή ανέφερα τις παλιότερες αμερικάνικες σχετικές ταινίες, πρέπει να πω ότι πιστεύω απόλυτα ότι αν το ίδιο ακριβώς σύγχρονο φιλμ ήταν αμερικάνικο, θα έχανε τη μισή από τη γοητεία του. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πιο "επίπεδο", κλισεδιάρικο (κι εδώ παίζει βέβαια με τα κλισέ, με πολύ ευφάνταστο όμως νομίζω τρόπο), κάτι που θα ειχαμε ξαναδεί πολλές φορές. Ενώ εδώ είναι ακριβώς η ιρλανδέζικη πινελιά που το απογειώνει. Γενικά τη θεωρώ μια από τις πιο feelgood ταινίες της χρονιάς (απαραίτητο να είστε βέβαια και λίγι φανς ταινιών τρόμου).