ΜΟΝΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΙΛΙΑ... ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο Yimou Zang είναι μάλλον ο γνωστότερος σύγχρονος κινέζος σκηνοθέτης. Το 2005, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του αρκετές και αρκετά διαφορετικού στιλ ταινίες, γυρίζει το "Riding Alone for Thousands of Miles". Το φιλμ, πάνω απ' όλα, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα συγκινητικό, σε καμιά περίπτωση όμως μελό.
Ένας χήρος πατέρας από την Ιαπωνία έχει αποξενωθεί πλήρως και για πολλά χρόνια από το γιο του, όταν ξαφνικά μαθαίνει από τη γυναίκα του τελευταίου ότι ο γιος του είναι μάλλον ετοιμοθάνατος. Αφού μια προσπάθεια προσέγγισης αποτυγχάνει (ο γιος αρνείται να τον δει), ο πατέρας αποφασίζει να πραγματοποιήσει ο ίδιος την μεγάλη επιθυμία του γιου, ο οποίος έχει πάθος με την κινέζικη όπερα: Να ταξιδέψει σε ένα χωριό της Κίνας και να κινηματογραφήσει την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης όπερας (που έχει τον τίτλο της ταινίας) από έναν συγκεκριμένο χωρικό περφόρμερ.
Το φιλμ παίζει σε πολλά συναισθηματικά επίπεδα: Ο πατέρας, κλειστός, αμίλητος, βαρύς, νοιώθει την τόσων χρόνων στέρηση ανθρώπινης επαφής να βαραίνει αμείλικτα πάνω του. Η όψιμη αγάπη για τον γιο που τόσα χρόνια έχει να δει τον κυριεύει. Στην Κίνα θα βρει ένα "υποκατάστατο". Τον μικρό γιο του χωρικού, που δεν έχει δει ποτέ τον πατέρα του, αφού ο τελευταίος βρίσκεται στη φυλακή. Η σχέση τους θα περάσει από διάφορα στάδια. Τελικά θα είναι μια παράλληλη σχέση μ' αυτήν που αρχικά ξεκίνησε να (ξανα)φτιάξει με τον δικό του γιο. Έτσι τα δράματα του ιάπωνα, του κινέζου χωρικού και του μικρού παιδιού του συναντιούνται και τελικά μπλέκονται αξεδιάλυτα.
Σε ένα άλλο επίπεδο, ο κλειστός "πολιτισμένος" γιαπωνέζος έρχεται σε επαφή με το φτωχό κινέζικο χωριό, αλλά και με την έμφυτη ανθρωπιά των απλών του κατοίκων. Η φιλοξενία τους, η βοήθειά τους, θα τον συγκλονίσουν. Θα αναθεωρήσει - σιωπηλά πάντα - την μέχρι τότε "στεγνή" στάση που κράτησε στη ζωή του. Θα είναι όμως μάλλον αργά...
Εκτός των άλλων το φιλμ διαθέτει και μαι μεγάλη σκηνή σε ένα παράδοξο κινέζικο τοπίο με τεράστια κάθετα βράχια που σχηματίζουν έναν αληθινό λαβύρινθο. Ωστόσο μάλλον λίγες είναι οι παραχωρήσεις που κάνει στο κινέζικο φολκλόρ.
Καλή ταινία, ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπερσυναισθηματική, πλην όμως είναι γεμάτη από τόση τρυφερότητα, συγκίνηση και ανθρωπιά, που την συγχωρώ. Και, τελικά, κοιτάξτε να εκδηλώνετε τα συναισθήματά σας πριν να είναι αργά. Δεν είναι και τόσο κακό ή ντροπιαστικό.