ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ"

Το 1977 ο Peter Weir ζούσε ακόμα και γύριζε ταινίες στην Αυστραλία και δεν ήταν γνωστός έξω απ' αυτήν. Το "Τελευταίο Κύμα" είναι μια εξαιρετική, κατά τη γνώμη μου, ταινία, που αποδεικνύει πόσο ο δημιουργός αυτός αξίζει τη διεθνή αναγνώριση ου απολαμβάνει σήμερα.
Καθαρό φιλμ του φανταστικού, βρίσκεται χιλιόμετρα μακρυά από το εφετζίδικο, ψηφιακό συνήθως, φανταστικό των ημερών μας. Εδώ όλα είναι χειροποίητα, τα εφέ δεν έχουν θέση, όλα είναι θέμα ατμόσφαιρας και γενικότερου κλίματος ανησυχίας.
Ένας πετυχημένος αυστραλός δικηγόρος - λευκός φυσικά -αρχίζει να έχει βασανιστικά όνειρα που σχετίζονται με τους αβορίγινες, τους αυτόχθονους κάτοικους της Αυστραλίας. Το πράγμα γίνεται ανησυχητικό όταν τα όνειρα αποδεικνύονται προφητικά. Σταδιακά ο δικηγόρος βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κουλτούρα των ιθαγενών και στα τρομερά μυστικά τους.
Έχω γράψει πολλές φορές ότι μερικές φορές το κλίμα ενός φιλμ είναι πολύ δυνατότερο από την πλήρη κατανόησή του. Έτσι κι εδώ, ίσως κάποια σκοτεινά σημεία να μείνουν στο θεατή, ίσως η "ποιητική" κοσμοθεωρία των αυτόχθονων, που σχετίζεται με έναν κόσμο ονείρων που είναι εξ ίσου πραγματικός με την "πραγματικότητα", αφήνει κάποια αδιευκρίνιστα σημεία. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν έχει καμιά σημασία. Το σταδιακό χτίσιμο του σασπένς, τα μικρά γεγονότα που προστίθενται για να δημιουργήσουν το απειλητικό και ανησυχητικό κλίμα, η σταδιακή απώλεια των βεβαιοτήτων του ήρωα, είναι αρκετά για να με αποζημειώσουν. Ποιος νοιάζεται για πανάκριβα εφέ;
Σημαντικότατο στοιχείο της ταινίας είναι το ότι μιλά για την κουλτούρα των αυτόχθονων αυστραλών, τα πιστεύω τους, αλλά και εξετάζει τη θέση τους στο σύγχρονο κόσμο. Όπως ακριβώς οι ινδιάνοι της Αμερικής, έχουν κι αυτοί ως επί το πλείστον εξοντωθεί. Κι όσοι έχουν ενσωματωθεί στις μοντέρνες μεγαλουπόλεις είναι περιθωριακοί. Αλκοολικοί, ναρκομανείς ή πάμπτωχοι (το τελευταίο δημιουργεί συνήθως τα προηγούμενα). Ζώντας στο περιθώριο, είναι σα να μην υπάρχουν στα μάτια των λευκών. Θεωρούνται το κατακάθι των πόλεων. Αν όμως οι άνθρωποι αυτοί έχουν διατηρήσει κάτι από την παλιά φυλετική τους ταυτότητα;
Διπλά λοιπόν ενδιαφέρουσα για μένα η ταινία. Και με σωστή ατμόσφαιρα και με μια πολιτική ματιά που μιλά για πράγματα που έχουμε ξεχάσει ή "ξεχάσει". Τη θεωρώ από τα πολύ καλά και σχετικά άγνωστα φιλμ του Γουίαρ.